The King: A Christmas Reflection

-χριστουγεννιάτικη ιστορία-
Αμέσως μόλις ο Δίας, μεταμορφωμένος σε λευκό ταύρο, απήγαγε την Ευρώπη από τις ακτές της Φοινίκης και την έφερε στην Κρήτη, τα αδέρφια της τράβηξαν για τη δύση σε αναζήτησή της. Ο ένας από αυτούς, ο Κάδμος, κουρασμένος από το άκαρπο ταξίδι του, έφτασε στον τόπο που ονομάστηκε Θήβα.
Σήμερα είναι Χριστούγεννα. Για εμάς. Σήμερα είναι Χριστούγεννα για εμάς. Εμείς, δηλαδή. Εμείς, όλοι. Ποιοι «εμείς»; Τι ’πα να πει «εμείς»; Εμείς, πώς το λένε, εμείς! Αυτό που φτιάξαμε να χωράει ένα εμείς εύπλαστο, καταλυτικό. Όλοι μαζί, άθεοι, χριστιανοί, απλοί πελάτες με το δίκιο τους ρυτιδιασμένο στο μέτωπό τους. Όλοι εμείς σήμερα είμαστε τα Χριστούγεννα.
Και τα Χριστούγεννα είναι η τανάλια μας. Αγκαλιάζουμε, αναγκάζουμε μέχρι σκασμού το χώμα που πατούμε να καταλάβει ότι είναι Χριστούγεννα. Αγκαλιάζουμε, αναγκάζουμε μέχρι σκασμού και όσους ήρθαν στην αυλή αυτής της κληρονομημένης ξηράς, μιας στεριάς όπου ισχύουν κάποια πράγματα, να είναι και αυτοί Χριστούγεννα. Όλοι τους, άθεοι, μουσουλμάνοι, απλοί πελάτες με το δίκιο τους ρυτιδιασμένο στο μέτωπό τους.
Ο Κάδμος κάθεται κάτω από τον αιχμηρό χειμωνιάτικο ήλιο και σκέφτεται. «Εντάξει, δεν μπορούμε να τα ’χουμε κι όλα. Όμορφη χώρα, ζεστός ήλιος, ήρεμες θάλασσες».
Αυτό το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι, με μια λιακάδα με την ερώτηση γραμμένη στα μέτωπά μας, με βρήκε να παίζω σκάκι με έναν νεαρό Άραβα.
Ο Κάδμος θυμάται ανατριχιάζοντας τις ανησυχαστικές φήμες: «κλέψαν την Ευρώπη».
Στη Νάκμπα, που οι παππούδες του τρέχαν βόρεια να γλιτώσουν από όσους γλίτωσαν από τους φούρνους, η Candid Camera κάνει το ντεμπούτο της στην αμερικανική τηλεόραση (μετά από ένα χρόνο στο ραδιόφωνο ως Candid Microphone).
Τα ρωσικά αεροπλάνα που βομβάρδισαν την αγορά στο Γερμούκ της Συρίας, την ώρα που βόλταρε με το ποδήλατό του, του εξήγησαν μια και καλή ότι η γη θα συνεχίσει να περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της όσο θέλει. Οι ρωσικές βόμβες και τα ανθρώπινα μέλη ανάκατα με φρούτα, ψάρια και κρέατα, του εξήγησαν μια και καλή ότι η Ανταρκτική είναι ακατοίκητη.
Η αλαφιασμένη γυναίκα που έψαχνε τα παιδιά της κάτω από διαλυμένους πάγκους και συντρίμμια, του έμαθε μια και καλή ότι οι θαλάσσιες χελώνες μπορεί να ζήσουν μέχρι και πεντακόσια χρόνια. Ο πατέρας του που το είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα τον ξαναδεί, του έμαθε μια και καλή ότι η Αφρική μετακινείται κάθε χρόνο όλο και πιο κοντά στην Ευρώπη.
Η μητέρα του που κρατούσε όσα χέρια των πέντε παιδιών της χώραγαν στα χέρια της, του έμαθε μια και καλή ότι οι Κινέζοι έχουν αναπτύξει ένα νέο, πολύ φιλόδοξο και ανταγωνιστικό διαστημικό πρόγραμμα.
Ο Κάδμος σκέφτεται την Ευρώπη. Παρηγοριέται ότι την έκλεψε θεός.
Έλεγα, αυτό το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι, μια λιακάδα με την ερώτηση γραμμένη στα μέτωπά μας, με βρήκε να παίζω σκάκι με έναν νεαρό Άραβα. Με βρήκε να παίζω. Κι αυτός το ίδιο θα σκεφτόταν; «Με βρήκε να παίζω» θα λέει ο νεαρός Άραβας για τον εαυτό του; «Τον βρήκε να παίζει» θα λέει ο νεαρός Άραβας για μένα; Μια γιορτινή ζυγαριά: ας συμφωνήσουμε ότι αυτό το χριστουγεννιάτικο μεσημέρι μας βρήκε (και τους δύο, ε;) να παίζουμε σκάκι. Ναι, ας το αφήσουμε εκεί.
Ο Κάδμος διώχνει τις σκέψεις για την Ευρώπη. Έχει να ιδρύσει μια Θήβα.
Ξεκινήσαμε την παρτίδα όπως κάνουν δύο κανονικοί αντίπαλοι, με όλα μας τα πιόνια να αγνοούν τη μοίρα τους. Είχα τον βασιλιά μου, στη σκιά που του πρόσφερε το μαύρο του τετράγωνο. Είχε τον βασιλιά του, στη σκιά του δικού μου μαύρου τετραγώνου. Ο τρελός μου κοίταζε λοξά.
Ο Κάδμος σηκώνεται. Παίρνει μια πέτρα και την καρφώνει στο ξερό χώμα της μελλοντικής Θήβας. «Από ’δω και μπρος».
Ξεκινούσαμε αυτή την παρτίδα. Εγώ ήμουν. Αυτός ήρθε. Εγώ είμαι. Αυτός ήρθε. Εγώ θα είμαι. Αυτός ήρθε.
Σήμερα είναι Χριστούγεννα.
Σήμερα έπαιξα σκάκι με έναν νεαρό Άραβα.
Και κέρδισα.
*Μέρος της ιστορίας γράφτηκε τα Χριστούγεννα του 2015 σε μια στέγη ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων. Ολοκληρώθηκε τα Χριστούγεννα του 2025.
Ελεύθερα, 28.12.2025