Άλλο ένα χριστουγεννιάτικο τραπέζι…

Χριστούγεννα ξανά. Το τραπέζι στρώνεται, τα πιάτα γεμίζουν, τα ποτήρια σηκώνονται κι εσύ παίρνεις μια βαθιά ανάσα πριν καθίσεις. Όχι από συγκίνηση αλλά από προετοιμασία. Γιατί, ας είμαστε ειλικρινείς, δεν είναι μόνο το φαγητό βαρύ. Σούβλα, μακαρόνια του φούρνου, η γαλοπούλα η γεμιστή και τα κουπέπια δεν είναι τίποτα μπροστά στα όσα θα ακούσεις, για άλλη μια χρονιά.
Στην αρχή όλα κυλούν ήρεμα. «Χρόνια πολλά», «υγεία», «να είμαστε καλά». Μέχρι να πέσει η πρώτη μπηχτή για το πόσο πάχυνες ή το πόσο αδυνάτισες. Κάπου εκεί ξεκινάει κι επίσημα το πρόγραμμα. Το χριστουγεννιάτικο τραπέζι δεν είναι απλώς γεύμα· είναι θεσμός. Με σταθερές ενότητες, χωρίς καμία απολύτως ευελιξία.
Λίγο πριν το κυρίως, θα ακουμπήσει στο τραπέζι και η πολιτική. Όχι ήπια, όχι διακριτικά. Κατευθείαν. «Δαμέ έκαμε κόμμα μέχρι και ο Φειδίας και κατεβαίνει στις εκλογές» είναι μια πιθανή ατάκα, ενώ κάπου στη συζήτηση θα ακούσεις να πετάγεται και το όνομα Οδυσσέας Μιχαηλίδης και εσύ θα αρχίσεις να αναζητάς κάποιο χάπι, κάποιο ηρεμιστικό. Εν τη απουσία zanax λοιπόν θα στραφείς σε ένα, μπορεί και δύο, μπορεί και τρία ποτήρια κρασί.
Και τότε είναι που αρχίζουν τα ωραία. Αφού τα αρσενικά της παρέας θα ασχολούνται με το αν ήταν ή όχι offsite το γκολ που έβαλε ή χ, ψ ομάδα στο 90, οι διάφορες γιαγιάδες, θειάδες κ.λπ. αρχίζουν το «μαρκάρισμα».
Πρώτα θύματα οι ελεύθερες-ελεύθεροι. «Εσύ κανένα παιδί θα βρεις;» Μην απαντήσεις, είναι ερώτηση-παγίδα. Αν τώρα έχεις περάσει στο επόμενο στάδιο και είσαι σε σχέση, τότε πάμε για το «άντε να κανονίσετε με το καλό και τον γάμο και να βάλετε σιγά σιγά μπροστά για κανένα παιδάκι. Τώρα που είσαστε ακόμα νέοι». Αν τώρα ανήκεις στην κατηγορία των νιόπαντρων, θα ακούσεις τα ίδια με τη δεύτερη κατηγορία αλλά μόνο το part two. Σε όποια κατηγορία από τις τρεις και αν είσαι, τη λέξη «παιδί» δεν τη γλυτώνεις.
Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, κάπου ανάμεσα στο γλυκό και στον καφέ θα γίνει κι ο απολογισμός της χρονιάς. Ποιος κουράστηκε, ποιος απογοητεύτηκε, ποιος «δεν πάει άλλο έτσι». Θα ακουστούν συμβουλές που δεν ζητήθηκαν, συγκρίσεις με ξαδέρφια που «τα κατάφεραν», και εκείνη η φράση που πέφτει κάθε χρόνο σαν σφραγίδα: «εντάξει, υγεία να έχουμε».
Εσύ απλώς χαμογελάς. Ή προσποιείσαι ότι χαμογελάς. Κουνάς καταφατικά το κεφάλι, γεμίζεις ξανά το ποτήρι σου και σκέφτεσαι πως, ό,τι κι αν λένε, σε λίγες ώρες όλα αυτά θα είναι παρελθόν. Μέχρι την επόμενη γιορτή.
Γιατί το χριστουγεννιάτικο τραπέζι έχει αυτή τη μαγική ικανότητα να σε εκνευρίζει, να σε πιέζει, να σε φέρνει στα όριά σου αλλά, ταυτόχρονα, να σου θυμίζει ότι κάπου εκεί ανήκεις. Μέσα στον θόρυβο, στις διαφωνίες, στις άβολες ερωτήσεις και στα οικογενειακά «πρέπει».
Και κάπως έτσι, ανάμεσα σε γέλια, νεύρα, δεύτερα πιάτα και το τέταρτο ποτήρι κρασί, καταλαβαίνεις πως, παρά τα παράπονα, όλα είναι ακριβώς όπως πρέπει. Γιατί αν δεν ήταν έτσι δεν θα ήταν Χριστούγεννα.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν και κυρίως καλό κουράγιο!