Αντρος Κυπριανού: Αιχμές προς την κυβέρνηση για στήριξη στο ΕΛΑΜ, οι αναφορές σε Γαβριήλ

Με αιχμές προς την κυβέρνηση για στήριξη στο ΕΛΑΜ, αναφορές σε Γαβριήλ και Κραν Μοντανά η ομιλία του Αντρου Κυπριανού στη συζήτηση του προϋπολογισμού
Κριτική στη κυβερνητική πολιτική άσκησε από το βήμα της βουλής κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού, ο βουλευτής του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού.
Μεταξύ άλλων ανέφερε ότι «όσο κι αν περηφανεύεται ο ΠτΔ ότι η Κύπρος αλλάζει, δυστυχώς άλλη είναι η πραγματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι δεν άλλαξε το βασικότερο χαρακτηριστικό που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα· η νοοτροπία».
Αυτούσια η ομιλία του:
Τις θέσεις της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας για τον προϋπολογισμό και τις προτάσεις μας για την οικονομία τις κατάθεσε ο Γ.Γ. του ΑΚΕΛ. Εμένα να μου επιτρέψετε να επικεντρωθώ σε κάποια ζητήματα τα οποία θεωρώ πολύ σημαντικά.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας διατυπώνει με περηφάνεια, ότι η Κυβέρνηση του αλλάζει την Κύπρο της δεκαετίας του ’60. Υπαινίσσεται ότι την εκσυγχρονίζουν. Τη μετατρέπουν σε πιο αποτελεσματική. Δεν θα υποβαθμίσω τις όποιες αλλαγές προώθησε η Κυβέρνηση ή το όποιο έργο έχει παραγάγει. Είμαι βέβαιος ότι θα το απαριθμήσουν οι συνάδελφοι που την στηρίζουν. Που στοχεύουν όμως αυτές οι αλλαγές; Εξυπηρετούν τις ανάγκες των πολλών; Στοχεύουν να οδηγήσουν σε πιο δίκαιη κοινωνία, με ανθρώπινο και φιλικό πρόσωπο σε όλους όσοι ζουν στην Κύπρο; Εμπεδώνουν το αίσθημα ασφάλειας για το σύνολο των πολιτών; Δημιουργούν συνθήκες όπου όλοι θα ζουν με αξιοπρέπεια και με καλυμμένες τις βασικές τους ανάγκες; Συμβάλουν στην ανάπτυξη αξιών και ιδανικών στην κοινωνία, που θα μας επιτρέψουν να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία και περηφάνεια;
Δέχομαι ότι υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες, που θα δυσκόλευαν την όποια Κυβέρνηση να πετύχει όλους αυτούς και άλλους, πιθανώς, στόχους. Το ερώτημα που χρειάζεται να απαντηθεί είναι πώς έχουν επενεργήσει οι μέχρι σήμερα ακολουθούμενες πολιτικές της Κυβέρνησης στην κοινωνία;
Όσο κι αν περηφανεύεται ο ΠτΔ ότι η Κύπρος αλλάζει, δυστυχώς άλλη είναι η πραγματικότητα. Το χειρότερο είναι ότι δεν άλλαξε το βασικότερο χαρακτηριστικό που καθορίζει όλα τα υπόλοιπα· η νοοτροπία.
Ο κος. Χριστοδουλίδης εμφορείται από τη νοοτροπία που κυριαρχεί στους πλείστους πολιτικούς της Κ.Δ., από το 1960 μέχρι σήμερα. Ότι δηλαδή το πιο σημαντικό είναι οι επόμενες εκλογές και όχι οι επόμενες γενιές: ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αυτή η νοοτροπία οδηγεί σε σειρά λαθών. Αντί να επιλέγονται οι καλύτεροι απ’ όσους στήριξαν τον Πρόεδρο, επιλέγονται οι πιο στενοί· από συγγενείς μέχρι συνεργάτες. Η πολυδιαφημιζόμενη, προεκλογικά, αξιοκρατία εγκαταλείφθηκε, όπως εγκαταλείφθηκαν και οι δεσμεύσεις για μη συμμετοχή πολιτικών προσώπων και η ίση εκπροσώπηση αντρών και γυναικών στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ξεγελάς τον κόσμο όταν άλλα υπόσχεσαι προεκλογικά και άλλα πράττεις μετεκλογικά.
Το δεύτερο κύριο χαρακτηριστικό της άσκησης πολιτικής στην εποχή μας είναι η επικράτηση της επικοινωνίας σε βάρος της ουσίας. Ο τρόπος επικοινώνησης της ουσίας, έχει τη δική του σημασία για να μπορέσεις να πείσεις ή να επηρεάσεις τους πολίτες. Όταν όμως η επικοινωνία κυριαρχεί και δεν υπάρχει ουσία, καθίσταται επικίνδυνη για το μέλλον και την προοπτική της χώρας και της κοινωνίας. Δυστυχώς ο Ν. Χριστοδουλίδης αλλά και πολλοί άλλοι υπέκυψαν σε αυτήν τη λογική.
Οι μισαλλόδοξες και απάνθρωπες ιδεολογίες αιματοκύλισαν την ανθρωπότητα στο παρελθόν. Οδήγησαν στις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας της. Δυστυχώς όμως οι λαοί ξεχνούν εύκολα, με αποτέλεσμα η ιστορία να επαναλαμβάνεται με τραγικές συνέπειες για τον πλανήτη.
Ούτε η Κύπρος ξεφεύγει από αυτό τον κανόνα. Η ανοχή, για να μην πω η στήριξη, που παρέχει στο ΕΛΑΜ ο ΠτΔ, αλλά και Κόμματα, θα αποδειχθεί τραυματική για την Κύπρο. Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο αρρωστημένος εθνικισμός, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε πολλές χώρες· ανάμεσα τους και η Κύπρος. Αν κυριαρχήσουν θα αποβούν καταστροφικοί για τη χώρα μας. Επειδή το ΕΛΑΜ επιχειρεί να μονοπωλήσει τη σχέση της Κύπρου με την Ελλάδα, να μου επιτραπεί να πω ότι τις θέσεις τους τις υιοθετεί η Ελλάδα της παρακμής. Η Ελλάδα που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού σε όλο τον κόσμο, είχε άλλες αξίες και ιδανικά. Στόχευε να καλλιεργήσει τα πανανθρώπινα ιδανικά της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της μη διάκρισης, της αδελφοσύνης των λαών και των ανθρώπων και της δημοκρατίας.
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω λίγα λόγια για το θέμα που προέκυψε για το ζωγράφο Γ. Γαβριήλ, αφού προκλήθηκα προσωπικά.
Η δημοκρατία απαιτεί σεβασμό ή έστω ανοχή στη διαφορετική άποψη. Αρέσει σε όλους μας να κομπάζουμε και να λέμε τη γνωστή ρήση «διαφωνώ μαζί σου αλλά θα υπερασπίζομαι το δικαίωμα σου να εκφράζεις την άποψη σου». Στο δια ταύτα όμως δεν αντέχουμε. Απειλούμε και βρίζουμε ή χαρακτηρίζουμε όποιον διαφωνεί μαζί μας. Χρησιμοποιούμε ρητορική μίσους που είναι ποινικό αδίκημα. Δεν σεβόμαστε δηλαδή τη δημοκρατία και το νόμο.
Υπάρχει όμως και μια άλλη πτυχή· η υποκρισία.
Όταν μουσουλμάνοι επιτέθηκαν στο περιοδικό Charlie Hebdo, σκοτώνοντας 12 άτομα στο Παρίσι, όλοι λέγαμε «Je sui Charlie” – είμαι και εγώ Charlie. Τότε βέβαια ήταν οι κακοί μουσουλμάνοι που επιτέθηκαν ενώ τώρα, με διαφορετικό τρόπο βέβαια, οι καλοί χριστιανοί.
Στο δικό μου μυαλό τα πράγματα είναι απλά. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να εκφραστεί, στα πλαίσια του νόμου, όπως θέλει. Εμείς οι υπόλοιποι έχουμε το δικαίωμα να τον κρίνουμε και να τον επικρίνουμε αν θέλουμε, με τρόπο πολιτισμένο, όπως αρμόζει σε μια δημοκρατική χώρα.
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία και ο εθνικισμός δεν συνάδουν με το νέο και σύγχρονο που επικαλείται ο Ν. Χριστοδουλίδης. Η κυπριακή κοινωνία του ΄60 είχε πιο καθαρές αξίες, αρχές και ιδανικά σε όλα αυτά τα ζητήματα.
Η προσπάθεια απαξίωσης των θεσμών, η έλλειψη διαφάνειας, με πιο κραυγαλέο το παράδειγμα του Ταμείου που διαχειρίζεται η Επιτροπή υπό την Προεδρία της συζύγου του Προέδρου, όχι μόνο δεν αλλάζουν, αλλά αντιγράφουν με κακό τρόπο την Κύπρο του ΄60.
Η αύξηση της εγκληματικότητας με την ταυτόχρονη αποθράσυνση των εγκληματικών στοιχείων που διενεργούν φόνους μέρα μεσημέρι, καθιστά επίσης χειρότερη τη σύγκριση με την Κύπρο του ΄60.
Τα φαινόμενα διαφθοράς και η συνεχιζόμενη, μέχρι στιγμής, ατιμωρησία, η προσπάθεια στιγματισμού της διαφορετικής άποψης και της διαφορετικότητας και άλλα πολλά, δυστυχώς δεν πείθουν ότι η Κύπρος αλλάζει. Αντιθέτως παραμένει τελματωμένη στο κακό της παρελθόν.
Η τυφλή προσκόλληση σε «συμμαχίες» που σε ωθούν να ανέχεσαι ή και να στηρίζεις τη γενοκτονία σε βάρος του Παλαιστινιακού λαού δεν είναι σύγχρονη αντίληψη αλλά ντροπιαστική, δογματική και απάνθρωπη προσέγγιση των σύγχρονων διεθνών σχέσεων. Η Κύπρος του ΄60 είχε πιο ανθρώπινο πρόσωπο και στήριζε το διεθνές δίκαιο.
Στον τομέα της οικονομίας θέλω από την αρχή να ξεκαθαρίσω ότι το ΑΚΕΛ δεν ήταν ποτέ ενάντια στο επιχειρείν και στο κέρδος. Αντιθέτως υποστήριζε πάντοτε το μικτό σύστημα οικονομίας. Εκεί που είχε και έχει έντονες απόψεις, ήταν πως γινόταν η κατανομή του παραγόμενου πλούτου, τονίζοντας ότι οι εργαζόμενοι είχαν σημαντική συνεισφορά στην παραγωγή του και δικαιούνται μεγαλύτερο μέρος του.
Δυστυχώς οι πολιτικές που ακολουθούνται τα τελευταία 13 χρόνια έχουν διευρύνει το χάσμα μεταξύ των λίγων πλουσίων και των υπολοίπων, ιδιαίτερα των φτωχών. Τα ευρήματα μεγάλης έρευνας που έγινε για την οικονομία στην Κύπρο από την «Υπηρεσία Έρευνας Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», είναι καταθλιπτικά. Το 1% των πλουσιότερων κυπρίων κατέχει το 33.4% του πλούτου. Το πλουσιότερο 10% κατέχει το 66.8%, ενώ το 50% των φτωχότερων κυπρίων κατέχει μόνο το 4.1% του πλούτου.
Οι συνολικές δαπάνες για Έρευνα και Ανάπτυξη είναι 3.5 φορές χαμηλότερες από το μέσο όρο της Ε.Ε. (0.68% επί του ΑΕΠ έναντι 2.26%). Στις δαπάνες για την Αναπηρία καταγράφουμε τη χειρότερη απόδοση στην Ε.Ε. (0.6% επί του ΑΕΠ, έναντι 1.9%). Η μέση οικονομική στήριξη ανά φοιτητή είναι κατά 60% χαμηλότερη από το μέσο όρο της Ε.Ε. (€691 έναντι €1766 ευρώ). Ένας στους δύο πολίτες (45.3%) δυσκολεύεται να τα βγάλει πέρα με το εισόδημα του.
Σε όλους τους δείκτες είμαστε πιο κάτω από το μέσο όρο της Ε.Ε. Επίσης, ενώ η Ένωση κινείται προς τη φορολόγηση του πλούτου, στην Κύπρο δαιμονοποιούμε το ΑΚΕΛ γιατί τη διεκδικεί. Αυτά τα στοιχεία λένε πολλά για τις ακολουθούμενες πολιτικές.
Η εκλογή Ερχιουρμάν δημιούργησε νέα δεδομένα στο Κυπριακό. Αυτό δεν σημαίνει κατ΄ανάγκη ότι θα έχουμε θετικές εξελίξεις. Για να προκύψει κάτι τέτοιο απαιτείται πρωτίστως πολιτική βούληση από την Τουρκία, αλλά και από τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο.
Το γεγονός ότι οι δύο ηγέτες συναντήθηκαν και συμφώνησαν ότι η λύση θα βασίζεται στα σχετικά Ψηφίσματα του ΟΗΕ είναι θετικό. Θετικό είναι και το γεγονός ότι οι δύο ηγέτες συμφώνησαν για την πολιτική ισότητα, όπως ερμηνεύεται από τον ΟΗΕ.
Απέχουμε όμως πολύ από το σημείο επανέναρξης των συνομιλιών.
Είναι προφανές ότι ο Τ. Ερχιουρμάν επιχειρεί να προχωρήσει με προσοχή, από τη μια για να μην προκαλέσει ρήξη με την ηγεσία της Τουρκίας και από την άλλη για να βεβαιωθεί ότι θα έχει αποτελέσματα. Θα κριθεί στην πορεία, από την πολιτική που θα ακολουθήσει. Τώρα χρειάζεται να ενθαρρυνθεί για να συνεργαστεί μαζί μας στο συμφωνημένο πλαίσιο λύσης.
Δεν θα κρύψω ότι τοποθετήσεις και ενέργειες του Ν. Χριστοδουλίδη μου προκαλούν αμφιβολία για τις πραγματικές του προθέσεις. Παρόλα αυτά θεωρώ ότι σε αυτή τη φάση πρέπει να στηριχθεί και να ενθαρρυνθεί να προχωρήσει με αποφασιστικότητα προς την κατεύθυνση της λύσης του Κυπριακού. Δεν είναι αρκετό να τίθεται ως στόχος η επανέναρξη των συνομιλιών. Στόχος πρέπει να είναι η λύση του Κυπριακού. Αλλοίμονο αν δεν τα καταφέρουμε. Το μέλλον και η προοπτική της Χώρας και του λαού θα είναι όχι απλά ζοφερή αλλά καταστροφική.
Επειδή έγιναν αναφορές για το Κραν Μοντανά και τις σημειώσεις του ΟΗΕ νοιώθω την ανάγκη να επαναλάβω κάποια πράγματα.
Στην απογευματινή, διμερή, συνάντηση που είχε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ με τον κ. Αναστασιάδη πριν τον τελικό Δείπνο, τον ενημέρωσε ότι η Τουρκία ήταν έτοιμη να συζητήσει την κατάργηση των εγγυήσεων και του επεμβατικού δικαιώματος, με την προϋπόθεση ότι θα συμφωνούσαμε στα άλλα θέματα. Σύμφωνα με τις σημειώσεις του ΟΗΕ, ο Ν. Αναστασιάδης άλλαξε χρώμα και είπε ότι αυτό δεν ήταν αρκετό. Έπρεπε ανέφερε, να αποχωρήσουν αμέσως και όλα τα στρατεύματα. Όταν κάποια Κόμματα πρότειναν προηγουμένως αυτή τη θέση στο Εθνικό Συμβούλιο, την χαρακτήριζε εκτός πραγματικότητας.
Πριν από το Δείπνο της 6ης Ιουλίου μίλησε στον Τσαβούσογλου για λύση δύο Κρατών. Στο ίδιο το Δείπνο αμφισβητούσε όσα έλεγε ο Γ.Γ. του ΟΗΕ. Επικαλούμαι τη λογική και όχι το συναίσθημα ή τα συνθήματα. Με αυτά τα δεδομένα πως αναμέναμε να ανοίξει τα χαρτιά της η Τουρκία;·δυστυχώς δεν επιδιώξαμε να δούμε αν ήταν ειλικρινείς οι προθέσεις της. Το αποτέλεσμα ήταν ο Γ.Γ. του ΟΗΕ, η Ε.Ε. και πολλοί άλλοι στη διεθνή κοινότητα να θεωρούν ότι δεν είμαστε έτοιμοι να προχωρήσουμε στο Κραν Μοντανά.
Τέλος, ένα αφελές ερώτημα σε όσους στηρίζουν το αφήγημα του κ. Αναστασιάδη για το Κραν Μοντανά. Γιατί δεν αντέδρασε στην Έκθεση Γκουτιέρες του Σεπτέμβρη του 2017, η οποία απενοχοποιεί πλήρως την Τουρκία; Γιατί επέτρεψε να μετατραπεί σε επίσημο έγγραφο;
Ο οποιοσδήποτε ερευνητής, σε αυτό το έγγραφο θα προσφεύγει για να μελετήσει τι έγινε στο Κραν Μοντανά. Θα διαβάζει ότι η Τουρκία προσήλθε εκεί με πρόθεση να συνεργαστεί για να ξεπεραστούν οι διαφωνίες και να καταλήξουμε σε συμφωνία. Γιατί επιτρέψαμε να συμβεί αυτό αν άλλη ήταν η πραγματικότητα;