Αριστούργημα μαζικής αποχαύνωσης

Του Τάσου Περδίου
Κατά την ταπεινή μου άποψη, όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες με την έξαρση υστερίας των υπερορθόδοξων μουτζαχεντίν εναντίον ενός ζωγράφου, είναι από μόνα τους ένα έργο …τέχνης. Κακόγουστο και θλιβερό, αλλά έργο τέχνης για εκείνους που το φιλοτεχνούν εδώ και δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες χρόνια. Οι… καλλιτέχνες είναι δύο: Η οικονομική ελίτ του τόπου και η Εκκλησία, οι οποίοι, δουλεύοντας μαεστρικά για γενεές επί γενεών, έπλασαν μεγάλο μέρος της κοινωνίας για να φτάσουμε σε αυτό το καταθλιπτικό κατάντημα που παρακολουθούμε σήμερα.
Είναι πραγματικά εκπληκτικά αυτά που γίνονται και το πόσο καλά έκαναν τη δουλειά τους όσοι έσπειραν τους σπόρους της μαζικής αποχαύνωσης για πάρα πολλά χρόνια φαίνεται από το εξής: Από το 1999 και έπειτα, ορισμένα λαμόγια από τις τάξεις της ελίτ άρπαξαν δύο φορές τα χρήματα του Κυπραίου με μια βίαιη μετατόπιση του πλούτου ιστορικών διαστάσεων. Η πρώτη φορά ήταν με το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και η δεύτερη φορά με το κούρεμα των καταθέσεων, αλλά και τις δύο φορές ουσιαστικά δεν άνοιξε ρουθούνι. Τώρα όμως, οι άρπαγες της οικονομικής ελίτ έχουν απλώσει τα ξερά τους και πατούν στην ιερά τράπεζα του Κυπραίου: το σπίτι του.
Μόλις λίγες μέρες πριν το υστερικό παραλήρημα των θρησκόληπτων, μια είδηση πέρασε σχεδόν στα ψιλά από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και την κοινή γνώμη. Η είδηση ότι μια γυναίκα που βρέθηκε νεκρή στην παραλιακή περιοχή της Πάφου δεν ήταν ούτε δολοφονημένη ούτε πέθανε από παθολογικά αίτια, αλλά ήταν άστεγη.
Τις τελευταίες μέρες παίζουν όμως πολύ στα ΜΜΕ τίτλοι του τύπου «ανέβασαν στροφές οι εκποιήσεις», ωσάν και είναι φόρμουλα 1 και στέκει στη γραμμή εκκίνησης. Οι τράπεζες και οι εταιρείες εξαγοράς πιστώσεων, η ελίτ της ελίτ δηλαδή, αρπάζουν τα σπίτια του κόσμου μαζικά, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανένα, και σιγά σιγά έχουν αρχίσει να πεθαίνουν κιόλας άστεγοι στους δρόμους. Ο Κυπραίος, που παραδοσιακά αφιέρωνε τη ζωή του για να κτίσει σπίτι για τον ίδιο και τα παιδιά του, χάνει τα σπίτια του. Και ενώ τα αρπακτικά αρπάζουν τα σπίτια, η έγνοια πολλών, πάρα πολλών, είναι ότι θίχτηκαν τα ιερά και τα όσια της ορθοδοξίας από ένα ζωγράφο. Αν αυτό δεν είναι όχι απλώς έργο τέχνης αλλά αριστούργημα μαζικής αποχαύνωσης, τότε τι είναι;