Δημήτρης Δημητρίου: Η χώρα αυτή την περίοδο χρειάζεται πολιτικούς που ακούν την κοινωνία

Η ομιλία του βουλευτή του ΔΗΣΥ, Δημήτρη Δημητρίου στη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή
«Η χώρα αυτή την περίοδο χρειάζεται πολιτικούς που ακούν την κοινωνία» τόνισε μεταξύ άλλων κατά τη διάρκεια της ομιλίας του τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή, ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, Δημήτρης Δημητρίου.
Αυτούσια η ομιλία του:
Στέκομαι ενώπιον σας σήμερα ως Βουλευτής του Δημοκρατικού Συναγερμού, του μεγάλου κόμματος της αντιπολίτευσης.
Στέκομαι ενώπιον σας σήμερα ως εκφραστής των ανησυχιών των συμπολιτών μας, εκείνων των λίγων που μας ακούν από το σπίτι αλλά και των πολλών που μας γύρισαν την πλάτη.
Στέκομαι ενώπιον σας σήμερα για να συζητήσω τις δυσκολίες όσων καθημερινά ταλαιπωρούνται στην κίνηση των δρόμων, λαμβάνουν φουσκωμένους λογαριασμούς ρεύματος, προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ένα διαμέρισμα αξίζει όσο και τα δυο των γονιών τους μαζί, εκεί που γεννήθηκαν και εκεί που μεγάλωσαν.
Κάθε Δεκέμβρη ερχόμαστε εδώ για να συζητήσουμε τον προϋπολογισμό της νέας χρονιάς. Κάθε Δεκέμβρη η εκάστοτε κυβέρνηση παρουσιάζει έναν προϋπολογισμό και ο υπουργός των οικονομικών κάθεται ανάμεσα μας με εφησυχασμό και αυτοπεποίθηση για να παρακολουθήσει τη διαδικασία έγκρισης. Κάθε Δεκέμβρη όμως, αλλά και κάθε μέρα, η κοινωνία ρωτά: πότε θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα;
Ο προϋπολογισμός όμως δεν έχει απαντήσεις. Ο προϋπολογισμός στην καλύτερη των περιπτώσεων ανακυκλώνει τα αδιέξοδα που μας έφεραν μέχρις εδώ και στη χειρότερη, αποτυπώνει την απόφαση της κυβέρνησης να αγνοήσει τις φουρτούνες της μεσαίας τάξης και της εργαζόμενης οικογένειας.
Θα είμαι καυστικός σήμερα αφού αυτό είναι το λιγότερο που μας ζητά η κοινωνία.
Μήνα το μήνα η ακρίβεια κατατρώει μισθούς και συντάξεις. Μπορεί ο πληθωρισμός να αποκλιμακώθηκε όμως ο λογαριασμός στο σουπερμάρκετ παραμένει ψηλός, όπως και στον ηλεκτρισμό, όπως και στα καύσιμα. Και τι κάνει η κυβέρνηση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση όλων αυτών; Παίρνει μέτρα χωρίς αποτέλεσμα, αφού συνεχίζει να επενδύει στην πολιτική της αστόχευτης παροχολογίας. Της πολιτικής που έχει κάτι για όλους και ψίχουλα για τους ευάλωτους. Και με αυτό τον τρόπο το μόνο που καταφέρνει είναι να εξανεμίζει τα πλεονάσματα και να επιβαρύνει τον ήδη ελλειμματικό προϋπολογισμό της γενικής κυβέρνησης.
Αυτή η κυβέρνηση που πολύ πριν εκλεγεί μας έλεγε ότι δεν παίζουμε με την οικονομία αποδεικνύει ακριβώς το αντίθετο αφού όσα είδαμε το τελευταίο διάστημα περισσότερο με παιγνίδι παρά με διάθεση σοβαρής επίλυσης των προβλημάτων μοιάζει. Αναφέρομαι βέβαια στον ανεύθυνο τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την ΑΤΑ ανεβάζοντας τον πήχη στα ουράνια με τη γνωστή κατάληξη φιάσκο για όσους έκτιζαν προσδοκίες ακούγοντας τον πρόεδρο.
Κάθε πρωί Λεμεσός και Λευκωσία μετατρέπονται σε απέραντους χώρους στάσης και στάθμευσης. Ακόμα και στον αυτοκινητόδρομο, στο κομμάτι εκείνο που οδηγεί στην είσοδο των πόλεων η μέση ταχύτητα δεν ξεπερνά το μισό του κατώτατου ορίου, δηλαδή τα 30 χιλιόμετρα/ώρα.
Και ενώ τα αυτοκίνητα κινούνται με ταχύτητες χαμηλότερες του ποδηλάτου, η κυπριακή οικονομία καταθέτει στους δρόμους βαρύ τίμημα αφού η απώλεια παραγωγικότητας υπολογίζεται πως ξεπερνά το ένα δισεκατομμύριο ετησίως. Και πως απαντά η κυβέρνηση σε όλα αυτά; Περισσότεροι δρόμοι, αγνοώντας πως το πρόβλημα θα επιλυθεί μόνο αν βγάλουμε αυτοκίνητα από το οδικό δίκτυο και όχι αν τα πολλαπλασιάσουμε επεκτείνοντας το οδικό δίκτυο. Λύσεις υπάρχουν, κάποιες μάλιστα δοκιμάστηκαν και στην χώρα μας, λείπει όμως η τόλμη και η αποφασιστικότητα.
Συχνά συζητούμε για την στεγαστική κρίση αν και θα ήταν δόκιμο να αναφερόμαστε σε στεγαστική καταστροφή. Και λέω καταστροφή γιατί η παρούσα κατάσταση συνθλίβει τα όνειρα των νέων για ένα μέλλον στον τόπο τους.
Το 2025 ένα νεαρό ζευγάρι που αμείβεται με τον μέσο μισθό του ιδιωτικού τομέα, και όχι αυτόν που παρουσιάζουν οι στατιστικές, δεν έχει καμία δυνατότητα χωρίς την βοήθεια των γονιών τους για να δημιουργήσει οικογένεια. Ναι, την οικογένεια που χρειαζόμαστε για να επιλύσουμε το δημογραφικό και να διασφαλίσουμε την μελλοντική παρουσία μας σε αυτό τον τόπο.
Είναι πλέον γεγονός ότι αρκετές περιοχές της Κύπρου ανταγωνίζονται επάξια την πόλη του Λονδίνου όταν συγκρίνουμε τις τιμές ανά τετραγωνικό μέτρο. Την ίδια ώρα οι νέοι προσανατολίζονται στην εκτόςΚύπρου επαγγελματική ανέλιξη. Και πως απαντά η κυβέρνηση σε αυτό; Με εκδηλώσεις, φωτογραφήσεις, δείπνα και φυσικά δελτία τύπου. Να μετατρέψουμε το brain drain σε brain gain λένε, εφαρμόζοντας το δόγμα αυτής της κυβέρνησης πως όλα είναι δημόσιες σχέσεις. Ποιες είναι οι λύσεις θα αναρωτηθείτε; Η στεγαστική καταστροφή θα ανατραπεί μόνο εάν η κυβέρνηση συμβληθεί με τον ιδιωτικό τομέα για την αξιοποίηση του υφιστάμενου αδρανούς αποθέματος ακινήτων και την μετατροπή αυτού σε οικιστικές μονάδες. Πολλοί θα σπεύσουν να πουν πως αυτό συνιστά παρέμβαση στην ελεύθερη οικονομία. Θα απαντήσω λέγοντας ότι αυτό που ζούμε συνιστά αποτυχία της αγοράς που καταστρέφει τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς.
Σε πολλές από αυτές τις προτάσεις η κυβέρνηση θα αντιπαραβάλει το επιχείρημα πως στερούνται ρεαλισμού. Και μάλλον θα συμφωνήσω, αφού για την κυβέρνηση ρεαλισμός σημαίνει παροχολογία και εξαγγελίες. Σημαίνει εκδηλώσεις, δείπνα και βραβεύσεις, τόσο εντός όσο και εκτός Κύπρου πλέον.
Συνάδελφοι, όλα είναι θέμα προτεραιοτήτων και δυστυχώς οι προτεραιότητες αυτής της κυβέρνησης είναι άλλες.
Είναι εστιασμένες στη δεύτερη πενταετία που θέλουν να κατακτήσουν με εξαγγελίες και επιδόματα που σκορπίζουν τα δημοσιονομικά μαξιλάρια και δοκιμάζουν τις αντοχές της κοινωνίας. Αυτή η κυβέρνηση προκειμένου να αποφύγει την σύγκρουση δίνει σε όλους. Στην περίπτωση της ΑΤΑ, επιτυχία για την κυβέρνηση ήταν η αποκατάσταση του ωφελήματος για όλους ανεξαιρέτως τους δικαιούχους, ακόμα και για μας τους βουλευτές.
Εύλογα θα διερωτηθείτε γιατί συμβαίνει αυτό για να απαντήσω πως αυτή η κυβέρνηση ενώ υπηρετεί με κάθε τρόπο την στασιμότητα, προωθεί το αφήγημα της αλλαγής. Κάθε φορά που ακούω τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη να λέει πως η Κύπρος αλλάζει είναι αδύνατο να μη μου έρθει στο μυαλό το δίστιχο πως: «Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν».
Το Κυπριακό δεν αποτελεί απλά εθνικό ζήτημα. Το Κυπριακό είναι πρωτίστως θέμα επιβίωσης σε αυτό τον τόπο. Και γι’ αυτό είναι που ελπίζω πως ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα σταθεί στο ύψος των περιστάσεων για όσα κρίσιμα έρχονται. Εύχομαι μόνο αυτή η κρίσιμη συγκυρία να μην αντιμετωπιστεί ως ακόμα μια ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις. Πενήντα-ένα χρόνια κατοχής είναι πολλά. Αν το σκεφτείτε πρόκειται για πενήντα-ένα χαμένα χρόνια. Και ενώ πολλοί, αρχίζουν να συμβιβάζονται με την δεύτερη καλύτερη λύση, έρχεται από το πουθενά η ελπίδα. Οκτώ δεκαετίες μετά το τέλος του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, οι δαπάνες σε αμυντικούς εξοπλισμούς γίνονται ευρωπαϊκά πρωτοσέλιδα και εξαιρούνται από τα ελλείμματα αφήνοντας τις κυβερνήσεις ελεύθερες να χρεωθούν.
Βλέπουμε λοιπόν την ανάγκη για εγρήγορση και διαρκή ενίσχυση του αξιόμαχου των ενόπλων δυνάμεων. Μια επιλογή με οριακά αποτελέσματα την ίδια στιγμή που θα αποστερεί κρίσιμα κονδύλια από τομείς όπως η παιδεία και η κοινωνική πρόνοια.
Το επόμενο διάστημα ίσως βρεθούμε μπροστά σε μια ακόμα ευκαιρία για ένα μέλλον ειρήνης. Η Κύπρος εν μέσω γεωπολιτικών ανακατατάξεων και ενεργειακών σχεδιασμών αποκτά δυναμική που με την κατάλληλη διαχείριση μπορεί να προκαλέσει το επιθυμητό αποτέλεσμα, μια διαρκή ειρήνευση στην περιοχή. Η εκλογή Έχιουρμαν τον προηγούμενο Οκτώβρη υπήρξε η απάντηση των Τουρκοκυπρίων στη μισαλλοδοξία και στην περιχαράκωση. Υπήρξε η απάντηση των Τουρκοκυπρίων στο οκταετές τέλμα που προκαλούσε η εμμονή Τατάρ για 2 κράτη και κυριαρχική ισότητα.
Συνάδελφοι, η στρατηγική των ΗΠΑ για απομάκρυνση του ρωσικού φυσικού αερίου από την Ευρώπη, ανοίγει δρόμους για την δημιουργία υποδομών που θα αλλάξουν την ανατολική μεσόγειο. Απαραίτητη όμως προϋπόθεση για να προχωρήσουν οι σχεδιασμοί είναι η ειρήνευση των υδάτων όπως χαρακτηριστικά την περιέγραψαν Αμερικανοί διπλωμάτες. Σύντομα θα διαφανεί αν πλησιάζει η ώρα των δύσκολών αποφάσεων, η ώρα της τόλμης και της προοπτικής για την πιο ριζοσπαστική μεταρρύθμιση των τελευταίων πέντε και πλέον δεκαετιών. Μια μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στον λαό μας να απελευθερώσει δυνάμεις και στην χώρα μας να αντιμετωπίσει τα υπαρξιακά της αδιέξοδα. Μια μεταρρύθμιση που θα επιτρέψει στον Κυπριακό Ελληνισμό να αναπνεύσει ελεύθερα σε αυτόν τον τόπο.
Τους επομένους μήνες ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης θα δοκιμαστεί για την τόλμη του και την αποφασιστικότητά του. Όσοι στηρίζουμε την Κύπρο της προόδου θα σταθούμε στο πλευρό του. Εμείς στον Δημοκρατικό Συναγερμό θα τον στηρίξουμε. Θα είμαστε ξανά συνεπής στην μεγάλη ευκαιρία αρκεί ο πρόεδρος να σταθεί αντάξιος των προσδοκιών. Σε μια εποχή που στο κυπριακό όλα έδειχναν να έχουν τελειώσει ο χειρότερος σύμβουλός είναι οι δημόσιες σχέσεις. Για πέντε και πλέον δεκαετίες τα πάντα έχουν δοκιμαστεί. Αυτό που απομένει είναι ο δρόμος της δημιουργίας και της συνεννόησης.
Ο λαός δε μας εξέλεξε για να διαχειριζόμαστε τη στασιμότητα αφήνοντας τα προβλήματα άλυτα να μας πνίγουν. Μας εξέλεξε για να ανοίγουμε δρόμους και να προτείνουμε λύσεις.
Ο προϋπολογισμός που σήμερα βρίσκεται ενώπιον μας είναι ένα κείμενο που δεν απαντά στα προβλήματα της κοινωνίας. Είναι ένα κείμενο που προωθεί τη σταθερότητα των λίγων. Τη σταθερότητα στους πάνω ορόφους της πολυκατοικίας και στα ρετιρέ αφήνοντας τους πολλούς ξανά σε αναμονή.
Όμως ο λαός μας ύστερα από όσα πέρασε αξίζει καλύτερα, που για να τα αποκτήσει χρειάζεται μια κυβέρνηση που να αντιλαμβάνεται και να προτείνει λύσεις, κάτι που αποδεδειγμένα αυτή η κυβέρνηση δυστυχώς αδυνατεί να υλοποιήσει.
Σήμερα η κοινωνία πιέζεται, ασφυκτιεί και κυρίως μόνη και αβοήθητη ψάχνει τις δικές τις λύσεις. Και όχι κύριε Χριστοδουλίδη, η Κύπρος δεν αλλάζει όπως αρέσκεστε να επαναλαμβάνετε με κάθε ευκαιρία.
Η Κύπρος στην καλύτερη μένει ακίνητη αφήνοντας τους άλλους να την ξεπεράσουν σε πλείστα ζητήματα. Η αλλαγή που επικαλείστε δεν πρόκειται να έρθει με εξαγγελίες και δημόσιες σχέσεις. Η αλλαγή απαιτεί σύνεση, στόχευση, στρατηγική και θάρρος. Ποιότητες που δυστυχώς αυτή η κυβέρνηση δε διαθέτει.
Η χώρα αυτή την περίοδο χρειάζεται πολιτικούς που ακούν την κοινωνία και όχι εκείνους που ζουν μια δική τους εικονική πραγματικότητα.
Συνάδελφοι, μια χώρα που ξεχνά την μεσαία τάξη είναι μια χώρα χωρίς μέλλον. Και πολιτικοί που δειλιάζουν στα δύσκολα δεν αξίζει να έχουν δημόσιο λόγο, πόσο μάλλον αξίωμα.
Σας ευχαριστώ.