Δημόσια έργα… μια πονεμένη ιστορία – Από αδιέξοδο σε αδιέξοδο
Της Πανδώρας
Δεν μπορεί πλέον να θεωρείται υπερβολή. Σχεδόν κάθε μεγάλο ή μικρό δημόσιο έργο στην Κύπρο καταλήγει στο ίδιο αδιέξοδο: Καθυστερήσεις, υπέρβαση κόστους, διαμάχες, προσφυγές και ατελείωτες διαδικασίες που συνεχίζονται για χρόνια.
Και τα έργα στο μεταξύ στο… περίμενε!
Από δρόμους και γέφυρες μέχρι λιμάνια, κτίρια, αναπλάσεις και έργα ανάπτυξης, η εικόνα είναι παντού ίδια. Έργα που ξεκινούν με υποσχέσεις και καταλήγουν σε χάος.
Και στο όλο σκηνικό, στην απέναντι πλευρά εμφανίζονται όπως πάντα οι «συνήθεις ύποπτοι» εργολάβοι, που αξιοποιούν τα κενά, τις αστοχίες και τις λανθασμένες εκτιμήσεις του κράτους, οδηγώντας τα έργα σε συνεχείς αναθεωρήσεις, απαιτήσεις και καθυστερήσεις χωρίς τέλος.
Το πρόβλημα όμως δεν σταματά στους εργολάβους. Η ρίζα βρίσκεται στους κυβερνώντες.
Σε μια κυβέρνηση που δεν ελέγχει, δεν επιβλέπει, δεν προλαμβάνει και συχνά δεν γνωρίζει τι πραγματικά συμβαίνει στα έργα που χρηματοδοτούνται με τα χρήματα των πολιτών.
Γι’ αυτό επαναλαμβάνεται πάντα το ίδιο μοτίβο. Έργα που κολλάνε, έργα που ξανασχεδιάζονται, έργα που καταλήγουν στις δικαστικές αίθουσες, έργα που ανακοινώνονται κάθε χρόνο αλλά δεν ολοκληρώνονται ποτέ.
Όταν όλα τα έργα καθυστερούν, όταν όλες οι υποδομές παρουσιάζουν προβλήματα, όταν όλα οδηγούνται σε σύγκρουση, το πρόβλημα δεν είναι το ίδιο το έργο. Είναι αυτός που τα αναθέτει. Η Κυβέρνηση.
Το κράτος δε μπορεί να συνεχίσει ως παρατηρητής. Χρειάζεται έλεγχος, λογοδοσία, σοβαρότητα και μια πραγματική στρατηγική προκειμένου να κλείσει αυτός ο φαύλος κύκλος.
Γιατί τα δημόσια έργα δεν είναι επικοινωνία. Είναι δρόμοι, υπηρεσίες, αναπτύξεις.
Γιατί η χώρα δεν αντέχει άλλο τα «αιώνια» πρότζεκτ. Και σίγουρα δεν αντέχει μια κυβέρνηση σε ρόλο παρατηρητή.
Δημόσια έργα σε μόνιμη κρίση με την Κυβέρνηση παρατηρητή
Η κατάσταση των δημοσίων έργων στην Κύπρο χαρακτηρίζεται από συνεχή αδιέξοδα, καθυστερήσεις, υπέρβαση κόστους και διαμάχες. Σχεδόν κάθε έργο, ανεξαρτήτως μεγέθους, καταλήγει σε μια μακρά και περίπλοκη διαδικασία που διαρκεί χρόνια. Οι εργολάβοι εκμεταλλεύονται τα κενά και τις αστοχίες του κράτους, οδηγώντας σε συνεχείς αναθεωρήσεις και καθυστερήσεις. Ωστόσο, το πρόβλημα δεν περιορίζεται στους εργολάβους, αλλά βρίσκεται στην έλλειψη ελέγχου και επιβλέψεως από την κυβέρνηση. Η κυβέρνηση εμφανίζεται ως απλός παρατηρητής, χωρίς να παρεμβαίνει για να επιλύσει τα προβλήματα και να διασφαλίσει την ομαλή ολοκλήρωση των έργων. Η έλλειψη στρατηγικής και η απουσία λογοδοσίας οδηγούν σε μια συνεχή επανάληψη των ίδιων προβλημάτων. Η συγγραφέας τονίζει ότι τα δημόσια έργα δεν είναι θέμα επικοινωνίας, αλλά ουσιαστικής βελτίωσης των υποδομών και της ποιότητας ζωής των πολιτών, και ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει άλλο τα «αιώνια» πρότζεκτ.