Η συλλογική αποτυχία απέναντι στα παιδιά

Της
Ελένης Κωνσταντίνου
Αφήνοντας πίσω μας το 2025, το 2026 δεν έρχεται ως χρονιά ελπίδας, αλλά ως καθρέφτης της συλλογικής μας αποτυχίας. Σε έναν κόσμο με πρωτοφανή πλούτο, τεχνολογική ισχύ και γεωπολιτική επιρροή, εκατοντάδες εκατομμύρια παιδιά εξακολουθούν να ζουν μέσα στο φόβο, την πείνα και την αβεβαιότητα. Όχι επειδή δεν μπορούμε να τα προστατεύσουμε –αλλά επειδή δεν το επιλέγουμε.
Η UNICEF προειδοποιεί ότι πάνω από 200 εκατομμύρια παιδιά σε 133 χώρες θα χρειαστούν ανθρωπιστική βοήθεια το 2026. Τα παιδιά αυτά δεν είναι «παράπλευρες απώλειες». Είναι τα πρώτα θύματα πολέμων που αποφασίζονται σε αίθουσες εξουσίας, οικονομικών πολιτικών που θυσιάζουν την κοινωνική προστασία και μιας παγκόσμιας αδιαφορίας που βαφτίζεται «κόπωση δωρητών».
Την ίδια στιγμή που οι κρίσεις πολλαπλασιάζονται, κυβερνήσεις μειώνουν τη χρηματοδότηση για ανθρωπιστική βοήθεια. Το αποτέλεσμα είναι ωμό: λιγότερα εμβόλια, λιγότερα σχολεία, λιγότερη τροφή, λιγότερη ζωή. Η UNICEF ζητά 7,66 δισεκατομμύρια δολάρια για το 2026, ένα ποσό αμελητέο σε σύγκριση με τις στρατιωτικές δαπάνες ή τις φοροαπαλλαγές των ισχυρών. Κι όμως, ακόμη κι αυτό θεωρείται «υπερβολικό».
Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Όταν η χρηματοδότηση στερεύει, οι ομάδες πρώτης γραμμής αναγκάζονται να αποφασίσουν ποια παιδιά θα σωθούν και ποια όχι. Αυτή δεν είναι απλώς κακή διαχείριση. Είναι πολιτική επιλογή. Και κάθε πολιτική επιλογή έχει ηθικές συνέπειες.
Η ανθρωπιστική κρίση των παιδιών δεν είναι φυσικό φαινόμενο. Δεν είναι σεισμός ούτε καταιγίδα. Είναι αποτέλεσμα πολέμων που παρατείνονται σκόπιμα, κλιματικής αδράνειας, ανισοτήτων που βαθαίνουν και ενός διεθνούς συστήματος που λειτουργεί με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Τα παιδιά των «ξεχασμένων κρίσεων» πληρώνουν το τίμημα της γεωπολιτικής σιωπής.
Το 2026, λοιπόν, δεν έχουμε το δικαίωμα της ουδετερότητας. Η σιωπή είναι συνενοχή. Αν αποδεχτούμε ότι εκατομμύρια παιδιά θα μεγαλώσουν χωρίς νερό, τροφή, εκπαίδευση και ασφάλεια, τότε αποδεχόμαστε έναν κόσμο λιγότερο ανθρώπινο.
Η προστασία των παιδιών δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι πολιτική υποχρέωση. Γιατί κάθε παιδί, όπου κι αν γεννήθηκε, έχει δικαίωμα στη ζωή, στην υγεία, στη μόρφωση και στο μέλλον. Και η ευθύνη για να μη χαθεί αυτό το μέλλον βαραίνει όλους και προπαντός τους «ισχυρούς».