Λόγια κοινωνικής ευαισθησίας, πράξεις κοινωνικής αδικίας

Της Ελένης Κωνσταντίνου
Με τη συναίνεση της κυβέρνησης και της πλειοψηφίας της Βουλής εγκρίθηκε χθες η οικονομική μεταρρύθμιση. Από το βήμα της Ολομέλειας ακούστηκαν μεγάλες κουβέντες για κοινωνική δικαιοσύνη, στήριξη των νοικοκυριών και ενίσχυση της μεσαίας τάξης. Μια εικόνα ωραία στα λόγια, η οποία όμως αναζητείται στην πράξη. Γιατί για τα χαμηλά και μεσαία εισοδηματικά στρώματα η πολυδιαφημισμένη στήριξη παραμένει αόρατη.
Η πραγματικότητα είναι πως η μεταρρύθμιση που εγκρίθηκε δεν απαντά στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Αντί να ενισχύει το κοινωνικό κράτος και να κατανέμει δίκαια τα φορολογικά βάρη, αναπαράγει μια λογική που ευνοεί τους λίγους και επιβαρύνει τους πολλούς. Και αυτό αποτυπώνεται ξεκάθαρα αν συγκρίνει κανείς τις δύο διαφορετικές φιλοσοφίες που τέθηκαν ενώπιον της Βουλής.
Από τη μία πλευρά βρίσκεται η πρόταση του ΑΚΕΛ. Μια πρόταση που δεν διαμορφώθηκε πίσω από κλειστές πόρτες, αλλά στηρίχθηκε στις εισηγήσεις των συνδικαλιστικών και κοινωνικών οργανώσεων και στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας. Στόχος της είναι μια πιο δίκαιη και ισότιμη κατανομή των φορολογικών βαρών, με ουσιαστικές ελαφρύνσεις για τα χαμηλά και μεσαία εισοδήματα. Ταυτόχρονα, ζητά μεγαλύτερη συμβολή από τα υψηλά εισοδήματα, τα υπερκέρδη και τη μεγάλη περιουσία, ώστε το φορολογικό σύστημα να υπηρετεί έμπρακτα την αρχή της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Στον αντίποδα, η κυβερνητική πρόταση, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από παρασκηνιακές συνεννοήσεις και κομματικά παζάρια με τον Δημοκρατικό Συναγερμό και το Δημοκρατικό Κόμμα, κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Παρέχει πρόσθετες ελαφρύνσεις σε όσους ήδη διαθέτουν υψηλά εισοδήματα και σημαντική περιουσία, ενώ μεταφέρει περισσότερα βάρη στα χαμηλά και μεσαία στρώματα, περιορίζοντας δραστικά το κοινωνικό αποτύπωμα της μεταρρύθμισης. Έστω και αν ακούσαμε τους εκπροσώπους του ΔΗΣΥ να λένε πρώτα «ας έρθει η οικονομική εξυγίανση και μετά να δοθεί στήριξη στην κοινωνία». Βέβαια, και το παρελθόν μάς έχει δείξει ότι αυτό που ψηφίζεται δύσκολα αλλάζει. Πόσες και πόσες φορές ψηφίστηκαν νομοσχέδια για να διορθωθούν εκ των υστέρων στρεβλώσεις;
Η διαφορά δεν είναι θεωρητική, είναι μετρήσιμη και κοινωνικά απτή.
Σε μια περίοδο ακρίβειας, στεγαστικής κρίσης και πίεσης στα εισοδήματα, η ανάγκη για ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος δεν είναι ιδεολογική εμμονή, είναι κοινωνική αναγκαιότητα. Η φορολογική πολιτική οφείλει να λειτουργεί ως εργαλείο αναδιανομής και κοινωνικής συνοχής, όχι ως μηχανισμός διαιώνισης των προνομίων των λίγων.