Μια μοιραία ηγεσία

Όταν τον Ιούλιο του 2024, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παραχωρούσε συνέντευξη στον ALPHA και τον Γιώργο Κασκάνη, αυτό που προκαλούσε ιδιαίτερη αίσθηση ήταν οι ομολογουμένως τολμηρές παραδοχές για τα λάθη προκατόχων του και τις αγκυλώσεις του παρελθόντος που μας ακολουθούν μέχρι σήμερα. Επέκρινε τις πολιτικές Μακαρίου καθώς διαφώνησε με την επιλογή του να προσχωρήσει τότε στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Διαφωνούσε ανοικτά με την πολιτική του μακροχρόνιου αγώνα διαπιστώνοντας πως το μεγαλύτερο λάθος είναι που κανείς μας δεν αγάπησε την Κυπριακή Δημοκρατία. Και προχωρούσε παράλληλα σε γενναίες αποκαλύψεις καθώς δήλωνε έτοιμος να κάνει τολμηρά βήματα για την επίλυση του κυπριακού.
Ήταν μια συνέντευξη που συζητήθηκε ποικιλοτρόπως. Και για τα όσα λέχθηκαν αλλά και για το ποιες ήταν οι πραγματικές προθέσεις του Προέδρου στο κυπριακό. Οι αισιόδοξοι τότε μιλούσαν για έναν αναβαπτισμένο Νίκο Χριστοδουλίδη πιο ώριμο και πιο συνειδητοποιημένο για τις δυσκολίες που έχει να διαχειριστεί, ενώ οι καχύποπτοι έβλεπαν να κρύβεται πίσω από αυτό ένας μεγάλος τακτικισμός. Μία μπλόφα που μπορούσε με ευκολία να παίζει και να κερδίζει τις εντυπώσεις, ενόσω απέναντί του ήταν ο αδιάλλακτος Ερσίν Τατάρ.
Το θέμα των προθέσεων του Προέδρου Χριστοδουλίδη επανήλθε στο προσκήνιο όταν τον περασμένο Οκτώβριο αναδείχθηκε στην ηγεσία των Τ/κ ο Τουφάν Ερχιουρμάν. Ένα πρόσωπο που σίγουρα δεν είναι ο Μουσταφά Ακιντζί, ούτε ένας Τ/κ που εκπροσωπεί τις δικές μας θέσεις. Δεν ήταν όμως σίγουρα ένας νέος Ερσίν Τατάρ. Και ενώ ο Πρόεδρος εξέφραζε ετοιμότητα να ξεκινήσουν οι συνομιλίες χθες, δήλωνε έτοιμος να γυρίσουν στο τραπέζι των συνομιλιών εκεί που έμειναν στο Κραν Μοντανά, οι μονίμως ανησυχούντες και αναλυτές που βρίσκονται στο πλευρό του Προέδρου, τον αποδομούσαν μεθοδικά αμέσως. Ήταν μία λογική εξέλιξη αν ληφθεί υπόψη πως το συγκυβερνών ΔΗΚΟ, απορρίπτει ακόμη και σήμερα το πλαίσιο Γκουτέρες, η ΕΔΕΚ δηλώνει αντιομοσπονδιακή, όπως και μέλη του υπουργικού σχήματος του Νίκου Χριστοδουλίδη. Κυρίως όμως, η αμφισημία για το τι θέλει ο Πρόεδρος, πόσο προετοιμασμένος είναι και πόσο εννοεί αυτά που λέει, ενισχυόταν, όσο ενδυναμωνόταν το φλερτ του Νίκου Χριστοδουλίδη με το ακροδεξιό κόμμα ΕΛΑΜ, που μιλά για ενιαίο κράτος.
Δεν ξέρω αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης νιώθει πως μπορεί να χειριστεί την κατάσταση όπως ένας Γλαύκος Κληρίδης. Να προετοιμάζεται δηλαδή για προεκλογικό, να σιγοντάρει τα άκρα και παράλληλα να εργάζεται με συνέπεια για την επίλυση του κυπριακού. Το στοίχημα για τον ίδιο είναι μέσα από τις κινήσεις του να αποφύγει την αυτοπαγίδευση στην οποία μπήκε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Μία αυτοπαγίδευση που πληρώσαμε όλοι.
Όσο κι αν επιβεβαιώνεται πως ο δρόμος είναι μακρύς, με δεδομένο ότι πλέον δεν καταγράφεται καν η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία στα κοινά ανακοινωθέντα, αλλά εξάγεται ως συμπέρασμα, το σίγουρο είναι πως η συνάντηση της περασμένης Πέμπτης ήταν επιτυχής. Όχι μόνο γιατί διασφαλίστηκε ότι μιλούμε για πολιτική ισότητα στη βάση των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών και απομακρυνόμαστε από το σενάριο της κυριαρχικής ισότητας και των δύο κρατών. Είναι εξόχως σημαντικό ότι ο Πρόεδρος ξεκαθάρισε πως στηρίζει την πολιτική ισότητα, την οποία πολλοί εκτιμούσαν πως απορρίπτει. Κυρίως όμως οι κινήσεις του ενίσχυσαν την αίσθηση πως ίσως είναι έτοιμος να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Το ζήτημα είναι πως εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, δεν χωρούν διαπραγματεύσεις χωρίς να καταλήγουμε κάπου. Με πονηρούς τακτικισμούς, μπλόφες, καθυστερήσεις και έχοντας ως προτεραιότητα τις προεδρικές αντί τις επόμενες γενιές. Και εδώ ακριβώς θα φανεί αν ο Νίκος Χριστοδουλίδης θα διαφοροποιηθεί από κάποιους προκατόχους του. Αν είναι εκείνος ο ηγέτης που θα οδηγήσει σε κατάληξη το κυπριακό. Είτε παρουσιάζοντας μέσα από σκληρή διαπραγμάτευση μία συμφωνία που θα περάσει από την πλειοψηφία της Ε/κ κοινότητας είτε ανακηρύσσοντας επίσημα το αδιέξοδο. Και υπογράφοντας το θλιβερό τέλος στις σελίδες του κυπριακού.