Νίκος Σύκας: Δεν μπορεί η κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από αριθμούς και να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα

Ομιλία Βουλευτή ΔΗΣΥ Νίκου Σύκα για τον Κρατικό Προϋπολογισμό 2026
Σε έναν διεθνή περίγυρο γεωπολιτικής και οικονομικής αστάθειας, η συζήτηση για τον Κρατικό Προϋπολογισμό αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα. Δεν είναι απλώς ένας απολογισμός αριθμών. Είναι δήλωση πολιτικών προτεραιοτήτων, ανέφερε στην τοποθέτησή του ο Βουλευτής του ΔΗΣΥ Νίκος Σύκας.
Ο κρατικός προϋπολογισμός για το 2026, ο τρίτος που καταθέτει η παρούσα κυβέρνηση, είναι πλεονασματικός, ως και η υποχρέωση μας. Και αυτό το αναγνωρίζουμε. Απουσιάζει όμως το όραμα. Απουσιάζουν οι απαντήσεις στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών. Απουσιάζει η στήριξη της κοινωνίας που έχει πληγεί από την ακρίβεια, την ενεργειακή και στεγαστική κρίση.
Δεν μπορεί η κυβέρνηση να κρύβεται πίσω από τους αριθμούς και να διαστρεβλώνει την πραγματικότητα που ζουν σήμερα οι πολίτες.
Ο προϋπολογισμός δεν είναι λογιστική πράξη. Είναι πολιτική πράξη.
Στην περσινή μου ομιλία για τον Κρατικό Προϋπολογισμό είχα πει κάτι πολύ συγκεκριμένο:
ότι ο τόπος δεν χρειάζεται ούτε συνθήματα, ούτε λαϊκίστικές κορώνες,
αλλά υπεύθυνη πολιτική με σχέδιο, συνέπεια και αποτέλεσμα. Ένα χρόνο μετά, το ίδιο ερώτημα παραμένει απολύτως επίκαιρο: κατά πόσο δηλαδή αυτά που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό, μεταφράζονται σε ουσιαστική βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.
Ένα χρόνο μετά, βρίσκομαι σήμερα εδώ όχι για να επαναλάβω γενικές διαπιστώσεις, αλλά για να μιλήσω για τη δουλειά που έγινε, μέσα από τις Κοινοβουλευτικές Επιτροπές στις οποίες συμμετέχω και μέσα από συγκεκριμένες παρεμβάσεις μου, εστιάζοντας κυρίως στη Λεμεσό – την πόλη και επαρχία που εκπροσωπώ.
Σήμερα ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα της Λεμεσού είναι το κυκλοφοριακό. Η έντονη ανάπτυξη και η πληθυσμιακή αύξηση, χωρίς σωστό πολεοδομικό σχεδιασμό, οδήγησε την πόλη στο να αντιμετωπίζει αυτό το σοβαρό κυκλοφοριακό πρόβλημα, με καθημερινή συμφόρηση στους δρόμους, μεγάλες καθυστερήσεις και αυξημένη οδική ανασφάλεια. Και εδώ πρέπει να ειπωθεί καθαρά: σχέδιο υπάρχει. Υπάρχει το Σχέδιο Βιώσιμης Αστικής Κινητικότητας από το 2015. Αυτό που λείπει είναι η υλοποίηση με προτεραιότητες.
Ενδεικτικά να αναφέρω:
▪ Την επέκταση των ποδηλατοδρόμων και υλοποίηση των πέντε από τα έξι park and ride που παραμένουν στάσιμα.
▪ Την διεύρυνση – βελτίωση των Λεωφόρων Αγίας Φυλάξεως και Γλάδστωνος.
▪ Την σύνδεση της Λεωφόρου Φραγκλίνου Ρούσβελτ με την Παραλιακή Λεωφόρο 28ης Οκτωβρίου, στη Λεμεσό.
▪ Την διεύρυνση – βελτίωση της Λεωφ. Αγίας Φυλάξεως και των Λεωφ. Γλάδστωνος και Θεσσαλονίκης στη Λεμεσό.
▪ Τον παραλιακό Πεζόδρομο Γερμασόγειας & Αγίου Αθανασίου, Α’ και Β’ Φάση.
Παρά το γεγονός, λοιπόν, ότι υπάρχει το ΣΒΑΚ, το οποίο προέβλεπε ιεράρχηση έργων οδικής υποδομής, αποσυμφόρηση βασικών αρτηριών, ενίσχυση της δημόσιας συγκοινωνίας και ασφαλείς μετακινήσεις για πεζούς και ποδηλάτες, η εφαρμογή του παραμένει αποσπασματική και χωρίς σαφή ιεράρχηση προτεραιοτήτων. Είναι ένα από τα θέματα που έχω εγγράψει κοινοβουλευτικά και παραμένει βεβαίως ανοικτό, έτσι ώστε να πιέσουμε προς ένα ολοκληρωμένο σχεδιασμό και συνέπεια στην εκτέλεση των έργων, για να μπορέσει η Λεμεσός να αποκτήσει ένα λειτουργικό, ασφαλές και βιώσιμο σύστημα μετακινήσεων.
Στη συζήτηση που κάνουμε αυτό το τριήμερο των προϋπολογισμών, κορυφαίο ζήτημα και πιο σημαντικό, κατά την άποψη μου, είναι το στεγαστικό. Στη Λεμεσό το πρόβλημα είναι οξύτερο. Και η έγνοια μου έχει να κάνει με τους νέους, τις νέες και τις οικογένειες.
Ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε σε οικογένειες που άφηναν ένα σπίτι στα παιδιά τους, παρά τις δυσκολίες που υπήρχαν και τότε, που ξέραμε ότι θα μπορέσουμε κι εμείς να έχουμε ένα δικό μας σπίτι, το οποίο θα αφήναμε με τη σειρά μας στα δικά μας παιδιά. Σήμερα αυτό είναι δεδομένο; Καθόλου. Σήμερα βλέπουμε νέου και νέες να μένουν ακόμα με τους γονείς τους, φοιτητές και φοιτήτριες να μην μπορούν να ενοικιάσουν, αφού η Λεμεσός έχει εξελιχθεί στην ακριβότερη πόλη σε σχέση με τα ενοίκια, που ξεπερνούν κατά πολύ τις αποδοχές των νέων εργαζομένων. Βλέπουμε ακόμα και ηλικιωμένους με συντάξεις των 700 ευρώ, να ζουν με 150 ευρώ για να πληρώσουν ένα μικρό χώρο που ενοικιάζουν. Καμία υπερβολή σε αυτό, αναφέρομαι σε συγκεκριμένα παραδείγματα. Και αυτή η πραγματικότητα έπρεπε να κτυπήσει καμπάνες για το που πάμε ως κοινωνία.
Από το 2016, είχαμε εκπονήσει σχέδιο, με πρωτοβουλία του τότε Δημάρχου του Δήμου Λεμεσού, κ. Νίκου Νικολαΐδη, σε συνεργασία με τον ΚΟΑΓ και την πολιτική βούληση της κυβέρνησης Δημοκρατικού Συναγερμού, για δημιουργία 600 διαμερισμάτων που θα στέγαζε οικογένειες με χαμηλά εισοδηματικά κριτήρια. Να θυμίσω ότι αυτό το σχέδιο τέθηκε εν αμφιβόλω από την τωρινή κυβέρνηση. Με πρωτοβουλία δική μου εγγράφηκε αυτεπάγγελτα το θέμα στην επιτροπή Εσωτερικών, και με τη στήριξη όλων των βουλευτών, καταφέραμε να πιέσουμε την κυβέρνηση να αναθεωρήσει και να βάλει ξανά στους σχεδιασμούς της το έργο.
Στο σημείο αυτό οφείλω να παραδεχτώ ότι, η παρούσα κυβέρνηση, συνεχίζοντας τα στεγαστικά σχέδια που εκπόνησε και υλοποίησε η κυβέρνηση του Δημοκρατικού Συναγερμού, έχει εξελίξει τα σχέδια τα οποία βεβαίως και βοήθησαν τους πολίτες.
Το πρόγραμμα του ΚΟΑΓ για περίπου 600 διαμερισμάτων στη Λεμεσό είναι αναγκαίο. Όμως οφείλουμε να πούμε την αλήθεια: δεν γίνεται να προηγούνται καμπάνιες και επικοινωνιακά εγκαίνια για τις πρώτες 136 μονάδες, όταν η πρώτη προτεραιότητα έπρεπε να είναι η επιτάχυνση. Η στέγη δεν είναι επικοινωνιακό γεγονός. Είναι κοινωνική υποχρέωση.
Γι’ αυτό κατέθεσα πρόταση νόμου για τη δημιουργία Παρατηρητηρίου Προσιτής Στέγης. Γιατί πριν λύσουμε το πρόβλημα, θα πρέπει να το μετράμε σωστά. Με στοιχεία, με δείκτες, με λογοδοσία και πίεση προς την εκάστοτε κυβέρνηση να παίρνει άμεσα αποφάσεις.
Το Παρατηρητήριο Στέγης είναι η πυξίδα στη στεγαστική πολιτική: ποιες ανάγκες υπάρχουν, που υπάρχουν και πως μπορούν να αντιμετωπιστούν. Με πραγματικά, χειροπιαστά δεδομένα, γιατί μιλάμε για ανθρώπους και όχι για αριθμούς. Η πρόταση νόμου είναι και ένα εργαλείο λογοδοσίας και διαφάνειας γιατί το στεγαστικό μας αφορά όλους.
Θέλω να σταθώ ξεχωριστά στην κυπριακή ύπαιθρο. Δεν είναι τυχαίο ότι μια από τις πιο σημαντικές προτάσεις νόμου που κατέθεσα αφορούσε τους άγραφους αγροτικούς δρόμους. Για την ύπαιθρο, αυτοί οι δρόμοι είναι υποδομή ζωής: για σκοπούς πυρασφάλειας, πρόσβαση στις καλλιέργειες, ασφάλεια για τους παραγωγούς.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και ο δρόμος Λεμεσού–Σαϊτά. Η πρώτη φάση έχει ολοκληρωθεί μέσα από συνεχή παρακολούθηση και παρεμβάσεις στις οποίες προσωπικά έχω εμπλακεί από την πρώτη στιγμή. Για να έχει όμως ουσιαστικό αντίκρισμα για την ορεινή Λεμεσό, πρέπει να προχωρήσει και υλοποιηθεί χωρίς άλλες καθυστερήσεις και η δεύτερη φάση. Η καθυστέρηση επηρεάζει την καθημερινότητα και ενισχύει την αστυφιλία.
Ο Προϋπολογισμός του 2026 αγνόησε ξανά τη Λεμεσό. Η Λεμεσός, ο ισχυρότερος αναπτυξιακός κόμβος της Κύπρου, για άλλη μια χρονιά μένει ουσιαστικά εκτός κρατικού προϋπολογισμού, χωρίς στρατηγικό σχεδιασμό, χωρίς την αναγκαία κρατική στήριξη. Απουσιάζει το σχέδιο, το όραμα και η πολιτική βούληση για την Λεμεσό.
Ενδεικτικά στον προϋπολογισμό του Υπουργείου Εσωτερικών υπάρχουν δεκατέσσερα έργα (τα καταθέτω για σκοπούς εξοικονόμησης χρόνου), τα οποία συνδέονται και με το κυκλοφοριακό, και είτε εμφανίζονται με το συμβολικό ποσό του ενός ευρώ, είτε περιορίζονται σε κονδύλια μελέτης, χωρίς καμία δέσμευση υλοποίησης. Υπάρχει άραγε πρόθεση υλοποίησης;
Η κυβέρνηση όφειλε να επενδύσει στη Λεμεσό.
Ενδεικτικά να αναφέρω:
Η διεύρυνση και βελτίωση του δρόμου που συνδέει τον παραλιακό δρόμο Λεμεσού με την Παρεκκλησιά, η κατασκευή του Β’ Παρακαμπτήριου δρόμου από τη Γερμασόγεια μέχρι τα Κάτω Πολεμίδια, και η διεύρυνση βασικών λεωφόρων όπως η Αγίας Φυλάξεως, η Γλάδστωνος και η Φραγκλίνου Ρούσβελτ, παραμένουν χωρίς ουσιαστική πρόνοια υλοποίησης.
Το ίδιο ισχύει και για έργα αστικής αναβάθμισης που συνδέονται με την κινητικότητα, όπως η διαμόρφωση της κοίτης του ποταμού Βαθκειά σε γραμμικό πάρκο.
Η Λεμεσός δεν ζητιανεύει κονδύλια του ενός ευρώ. Έχουμε όμως την απαίτηση, ως η πόλη που φέρνει την ανάπτυξη και τις επενδύσεις στη χώρα, να αντιμετωπίζεται ισότιμα Δεν ζητούμε κάτι σε βάρος άλλων, ζητούμε ίση και δίκαιη μεταχείριση. Δεν γίνεται να τιμωρείται η Λεμεσός επειδή προοδεύει και αναπτύσσεται.
Ειδικά στον προϋπολογισμό αυτό, η Λεμεσός, μετά και τις καταστροφικές πυρκαγιές του καλοκαιριού, θα έπρεπε να είχε καλύτερη μεταχείριση.
Ως Βουλευτής Λεμεσού, από την πρώτη στιγμή, βρέθηκα μαζί με την παράταξη μου στην πρώτη γραμμή, στις πληγείσες κοινότητες της ορεινής Λεμεσού και μέχρι σήμερα παρακολουθώ στενά την όλη διαδικασία αποκατάστασης των ζημιών.
Κι εδώ επιτρέψτε μου για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω δημόσια τα κόμματα, τις οργανώσεις, και κυρίως τον απλό κόσμο που έτρεξε να βοηθήσει τις κοινότητες της πόλης μου και τους ανθρώπους τους που είδαν σε μια στιγμή να καταστρέφονται όλα εκείνα που με τόσο κόπο και θυσίες έκτισαν.
Παρακολουθώντας, λοιπόν, από κοντά όλο αυτό διάστημα το συγκεκριμένο θέμα, επισκέφτηκα και πρόσφατα τις περιοχές αυτές, διαπίστωσα ότι τα μέτρα στήριξης που εξαγγέλθηκαν από την κυβέρνηση, υλοποιούνται, παρά την αργοπορημένη αντίδραση, μόλις εκδηλώθηκαν οι πυρκαγιές.
Παραμένουν όμως ανοικτά ζητήματα που σχετίζονται με τα αντιπυρικά και αντιπλημμυρικά έργα, τη διαχείριση των δασικών περιοχών και φυσικά την περαιτέρω στήριξη των τοπικών κοινωνιών. Και πραγματικά τους αξίζει μεγαλύτερη στήριξη και μεγαλύτερη προσοχή.
Θα ήθελα να σημειώσω και κάτι που είδα κατά την επίσκεψη μου στις περιοχές. Ήταν αξιοθαύμαστο το πείσμα των κατοίκων που έβλεπα, να ξανακτίσουν από την αρχή, ότι χάθηκε. Με τα ίδια τους τα χέρια. Γι’ αυτό και μόνο, τους αξίζουν πολλά περισσότερα από όσα τους προσφέρουμε ως κράτος.
Και βλέπουμε όλοι μας τι αποτελέσματα έχεις όταν επενδύεις, σε ανθρώπους, και τοπικές κοινωνίες, όταν τους παρέχεις τα απαιτούμενα εργαλεία για να μπορέσουν να εξελιχθούν ως άτομα και ως κοινότητες.
Ενδεικτικά να αναφέρω την πρόσφατη μεγάλη επιτυχία των δεκατεσσάρων κουμανταροχωρίων και του αρχαιότερου κρασιού της Κύπρου, της Κουμανταρίας, να ενταχθεί στον κατάλογο της UNESCO. Όλοι αντιλαμβανόμαστε τι σημαίνει αυτή η διεθνής διάκριση. Να συγχαρώ τους αμπελουργούς, οινοποιούς των δεκατεσσάρων κουμανταροχωρίων και άλλους σχετικούς φορείς για τις διαχρονικές προσπάθειες και την αφοσίωση που είχαν μέσα σε τόσο δύσκολες συνθήκες που πέρασε το όλο θέμα με την κουμανταρία. Και είμαι σε θέση να το γνωρίζω γιατί ήταν από τα θέματα που ανέδειξα στην πρώτη μου κοινοβουλευτική θητεία, όπου μαζί με άλλους συναδέλφους βουλευτές προσπαθήσαμε μέσα από αυτεπάγγελτα θέματα που αφορούσαν τα προβλήματα του κουμανταροχωρίων, σε σχέση με την παραγωγή, τη διάθεση και την εμπορία της κουμανταρίας.
Επιτρέψτε μου εδώ να κάνω και μια εισήγηση στην κυβέρνηση, την οποία έχω καταθέσει και μέσα από αυτεπάγγελτο θέμα που έχω εγγράψει, αλλά δεν πρόλαβε να συζητηθεί.
Ενόψει της ανάληψης της Προεδρίας του Συμβουλίου της Ε.Ε., με χιλιάδες επισκέπτες που πρόκειται να έρθουν στην Κύπρο, είναι ευκαιρία να προωθηθεί η κουμανταρία, καθώς και άλλα παραδοσιακά προϊόντα και τοπικές επιχειρήσεις, μέσα από τις διάφορες συναντήσεις – εκδηλώσεις που θα διοργανωθούν.
Από πολλά μικρά, όχι μόνο μεγάλα, μπορείς να ξαναζωντανέψεις την όμορφη κυπριακή ύπαιθρο. Ενισχύοντας τις υπηρεσίες παιδείας, υγείας και αγροτικής οικονομίας. Όπως ήταν και προτάσεις νόμου που καταθέσαμε για εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε αγροτεμάχια, χωρίς παράλογες προϋποθέσεις για σύνδεση με το δίκτυο. Η πράσινη μετάβαση δεν μπορεί να γίνεται με δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η πρόταση νόμου που καταθέσαμε και ψηφίστηκε για την οικοτεχνία, η οποία ενισχύει κυρίως τη γυναικεία και νεανική επιχειρηματικότητα, χωρίς γραφειοκρατία σε όσες και όσους επιλέγουν να παράγουν και να επενδύουν στην ύπαιθρο.
Η ύπαιθρος δεν ζητά επιδόματα. Ζητά υποδομές, εργαλεία και συνέπεια.
Ένα από τα θέματα που όχι μόνο ως Βουλευτής, αλλά κυρίως ως άνθρωπος, δεν θα ξεχάσω ποτέ, είναι η συζήτηση του θέματος των αερόσακων Τακάτα. Όλη η αναλγησία του κράτους, η αποποίηση ευθυνών, η θεσμική αδιαφορία, η έλλειψη λογοδοσίας, όλα αυτά μέσα σε ένα ζήτημα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, τη συγκλονιστική παρέμβαση της Μαρίας Λούη στη Βουλή, της μητέρας του αδικοχαμένου, από τους ελαττωματικούς αερόσακους, Κυριάκου Όξινου. Όταν το κράτος γνωρίζει ένα θανάσιμο κίνδυνο και αδιαφορεί, δεν μιλάμε απλά για ένα κράτος ανεπαρκές και επικίνδυνο. Μιλάμε αγαπητοί συνάδελφοι για κράτος δολοφόνο. Έπρεπε και εδώ να παρέμβουμε ως Βουλευτές και να καταθέσουμε πρόταση νόμου, μαζί με τους συναδέλφους Κυριάκο Χατζηγιάννη και Σταύρο Παπαδούρη, για να μπορέσουν να γίνουν τα αυτονόητα.
Είναι αυτά που βλέπουν οι πολίτες και δεν εμπιστεύονται τους θεσμούς. Όταν η πολιτική δεν προστατεύει, δεν διευκολύνει, δεν τιμωρεί, όταν η πολιτική ευνοεί τους λίγους. Και από αυτή την έλλειψη εμπιστοσύνης, μπορεί να στραφούν στην αποπολιτικοποίηση και στο λαϊκισμό.
Ως Βουλευτής πρώτης θητείας, προσπάθησα να είμαι Βουλευτής πρώτης γραμμής. Έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι: Ως κάποιος που του δόθηκε ένα αξίωμα και το αξιοποίησε προς όφελος των πολιτών. Προσπάθησα μέσα από το κοινοβουλευτικό μου έργο, όχι απλά να μεταφέρω προβλήματα των πολιτών στη Βουλή, αλλά και να βρω λύσεις. Με μια σωρεία αυτεπάγγελτων θεμάτων, ερωτήσεων και προτάσεων νόμου, προσπάθησα να πιέσω για έργα που μένουν στάσιμα όπως το Τεχνολογικό Πάρκο στο Πεντάκωμο σε σχέση και με την ανάπτυξη της αμυντικής βιομηχανίας και της έρευνας, την πορεία των έργων στη Λεμεσό που εντάσσονται στην Εθνική Στρατηγική Ανάπτυξης Ορεινών Κοινοτήτων Τροόδους, την προώθηση επενδύσεων σε τεχνολογίες αποθήκευσης ενέργειας και της πράσινης οικονομίας, την προώθηση των παραδοσιακών προϊόντων σε αγορές του εξωτερικού, την προώθηση πολιτικών που μειώνουν τη γραφειοκρατία και μειώνουν το κόστος των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, τις παρεμβάσεις για το μεταναστευτικό, την προστασία των παραγωγών γεωργικών προϊόντων και τροφίμων από αθέμιτες εμπορικές πρακτικές, την προστασία του καταναλωτή από καταχρηστικές ρήτρες και άλλα πολλά.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός, ως η κατεξοχήν σοβαρή και υπεύθυνη και νούσιμη δύναμη, θα ψηφίσει τους προϋπολογισμούς. Δεν θα φορτώσουμε τους πολίτες με περισσότερη αγωνία και ανασφάλεια από εκείνη που ήδη έχουν.
Η πολιτική μετριέται με πράξεις. Και ως Δημοκρατικός Συναγερμός έχουμε αποδείξει ότι είμαστε η παράταξη της ευθύνης, της ασφάλειας και της σταθερότητας.
Όταν υπάρχουν πόροι αλλά καθυστερούν έργα, όταν υπάρχουν σχέδια αλλά δεν υλοποιούνται, όταν οι πολίτες βλέπουν πλεονάσματα αλλά δεν νιώθουν ασφάλεια, τότε το πρόβλημα δεν είναι τεχνικό. Είναι αμιγώς πολιτικό.
Αυτό που χρειάζεται είναι σοβαρότητα, συνέπεια και ένα κράτος στο οποίο ο πολίτης θα νοιώθει ότι μπορεί να βασιστεί.
Σας ευχαριστώ και εύχομαι σε όλες και όλους Καλά Χριστούγεννα με υγεία σε εσάς και τις οικογένειες σας.