Ξαναγίνομαι παιδί!…

Καλημέρα σας. Καλησπέρα στους ξενύχτηδες που σηκώθηκαν μετά μεσημβρίας, μετά την παραμονή των Χριστουγέννων. Άντε, εγερθείτε! Santa Claus has Come to Town και δεν του αρέσουν οι αγουροξυπνημένοι. Ξεκίνησε απ’ τo σπίτι του στον Βόρειο Πόλο, να μας φέρει δώρα και χαρά. Το πιο όμορφο παραμύθι στον κόσμο. Και όποιος γονιός χαλά το παραμύθι στα παιδιά τους και τους λέει «δεν υπάρχει Αη Βασίλης, τα φέρνουν η Μαμά κι ο Μπαμπάς», αυτοί δεν κάνουν Χριστούγεννα.
Κατηχητικό στο Politically Correct κάνουν…
Έτσι μας φώναζαν οι δικοί μας, ανήμερα της μεγάλης γιορτής των παιδιών – όχι πως πάνε πίσω και οι μεγαλύτεροι.
Ορίστε! Πάρτε την αφεντιά μου που τέτοιες μέρες γίνομαι πιο παιδί από τα παιδιά. Τηρώ όλα τα έθιμα, εκτός από ένα: Να βγαίνω στους δρόμους της γειτονιάς με τα φιλαράκια μου και να λέμε τα κάλαντα, «Χριστός γεννάται σήμερον».
Με το τρυγονάκι πάντα εγώ. Έδινα και τον τόνο στο «Καλήν εσπέραν Άρχοντες», γιατί ήμουν κι πιο καλοφωνάρης απ’ όλους.
Ο Άνθιμος ήταν φάλτσος. Τον είχαμε για ταμία. Αυτός έπαιρνε τα «φράγκα», δηλαδή τα κέρματα, που μας έδιναν οι νοικοκυραίοι. Ξέραμε απ’ έξω ποιοι ήταν οι σπαγγοραμένοι (δηλαδή οι τσιγκούνηδες) και ποιοι οι χουβαρντάδες.
Μερικοί μας έδιναν και κουραμπιέ ή και μελομακάρονο, αλλά δεν γουστάραμε. Φράγκα θέλαμε. Γλυκά μας έφτιαχναν οι μαμάδες και οι γιαγιάδες μας. Από μέρες μοσχομύριζε το σπίτι.
Τσιγγούνης μέγας ήταν και ο καθηγητής μας των Αρχαίων Ελληνικών, ο κ. Βιστάκης, που έλεγε ότι αυτά τα γυρολόγια δεν είναι για των φρονίμων τα παιδιά – μόνο για τους γύφτους!
Μας έδινε όμως από έναν κουραμπιέ, που γέμιζε το πρόσωπό μας με άχνα. Αλλά ναι, ακόμα και μέχρι σήμερα, τέτοιον κουραμπιέ δεν βρήκα ποτέ αλλού. Μαλακός, και κριτσινιστός, συνάμα!
Αυτές οι μικρές, χαζοχαρούμενες αν θέλετε μνήμες, πάντα με συντροφεύουν αυτές τις μέρες. Ξαναγίνομαι παιδί.
Αλλά βαθιά μέσα μου, απλώνεται μια μελαγχολία. Που δυσκολεύομαι να κρύψω. Όχι επειδή σήμερα, το έθιμο έχει χάσει την αθωότητά του, λίγα είναι τα παιδιά που σου κτυπούν το κουδούνι, περισσότεροι είναι οι διάφοροι επαίτες. Που, και αυτοί έχουν ψυχή, αλλοίμονο. Αλλά, αν τους δώσεις λιγότερα από €10, ξινίζουν. Δεν πειράζει.
Έναν από αυτούς, τον γνωρίζω. Γιατί κάθε μέρα είναι στο φανάρι ενός δρόμου που παίρνω για να πάω στη δουλειά. Τον λένε Σπύρο. Και κάθε φορά που έρχεται στο σπίτι για τα κάλαντα, ντροπαλός, μου φέρνει και ένα υπέροχο γλαστράκι με κυκλάμινα.
Τούτες τις μέρες, αντιστέκομαι όσο μπορώ στο να ξοδέψω πολλές ώρες σερφάροντας με το κινητό μου στα social media. Πάντα έχουμε κόσμο στο σπίτι. Οπότε, και να θέλεις να «απαντήσεις» δεν μπορείς.
Αφήνω την ευχαρίστηση αυτή, να ευχηθώ και εγώ με τη σειρά μου σε όσους μου έστειλαν, για την επόμενη μέρα. Που από μικροί στην Αφρική την ξέραμε ως Boxing Day, αλλά ποτέ δεν καταλάβαμε γιατί.
Το τζάκι δεν σβήνει. Η μουσική δεν σταματά. Αγαπώ ιδιαίτερα το Peace on Earth του σπουδαίου Ιάπωνα συνθέτη Kitaro.H New Age μουσική του σε διαπερνά με τόση ομορφιά, που δυσκολεύεσαι να την ορίσεις. Ακούστε το στο Spotify. (ΥΓ: Εκεί όπου δεν σε πρήζει κανένας με διαφημίσεις!).
Στολίδια μου είναι τα βιβλία που αγοράζω ή μου κάνουν δώρο.
Σας εύχομαι ό,τι καλύτερο.