Παύλος Μυλωνάς: Χωρίς εθνική συμφιλίωση δεν μπορούμε ν’ αντέξουμε

Η ομιλία του βουλευτή του ΔΗΚΟ Παύλου Μυλωνά κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού – Συγκινημένος στην τελευταία του τοποθέτηση από το βήμα της βουλής
«Πιστεύω ακράδαντα πως χωρίς εθνική συμφιλίωση, χωρίς επιστροφή στις ρίζες μας και χωρίς ανοιχτό μυαλό, δεν μπορούμε να αντέξουμε. Είμαστε πολύ μικροί και πολύ λίγοι για να συνεχίσουμε διχασμένοι μέσα σε αυτόν τον άναρχο κόσμο που ζούμε, σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές ισορροπίες μεταβάλλονται καθημερινά και η ανασφάλεια γίνεται κανονικότητα», ανέφερε μεταξύ άλλων κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού στη Βουλή ο Βουλευτής του ΔΗΚΟ, Παύλος Μυλωνάς.
Αυτούσια η ομιλία του:
Σήμερα λαμβάνω τον λόγο με ιδιαίτερη συγκίνηση. Όχι τόσο επειδή συζητούμε τον κρατικό προϋπολογισμό τoυ 2026, αλλά γιατί αυτή είναι η τελευταία μου τοποθέτηση από αυτό το βήμα κατά τη συζήτηση των προϋπολογισμών, ύστερα από δέκα σχεδόν χρόνια κοινοβουλευτικής παρουσίας. Χρόνια έντονων πολιτικών αντιπαραθέσεων και δύσκολων αποφάσεων.
Δεν μιλώ σήμερα μόνο ως βουλευτής. Μιλώ ως πολίτης αυτής της χώρας. Ως γιος μιας πατρίδας που ακόμα περιμένει τη δικαίωσή της. Ως άνθρωπος που πίστεψε –και εξακολουθεί να πιστεύει– στην πολιτική ως πράξη ευθύνης και προσφοράς και όχι ως μηχανισμό εξουσίας.
Πιστεύω ακράδαντα πως χωρίς εθνική συμφιλίωση, χωρίς επιστροφή στις ρίζες μας και χωρίς ανοιχτό μυαλό, δεν μπορούμε να αντέξουμε. Είμαστε πολύ μικροί και πολύ λίγοι για να συνεχίσουμε διχασμένοι μέσα σε αυτόν τον άναρχο κόσμο που ζούμε, σε μια εποχή που οι γεωπολιτικές ισορροπίες μεταβάλλονται καθημερινά και η ανασφάλεια γίνεται κανονικότητα.
Δεν σκοπεύω να χαριστώ σε κανέναν. Και, βεβαίως, πρώτα απ’ όλα δεν χαρίζομαι στον εαυτό μου.
Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.
Ο κρατικός προϋπολογισμός δεν είναι απλώς αριθμοί. Είναι η πολιτική, κοινωνική και εθνική πυξίδα ενός κράτους. Αποτυπώνει προτεραιότητες, αξίες και, τελικά, τη συλλογική μας συνείδηση.
Και μια χώρα με μισή πατρίδα υπό κατοχή δεν μπορεί ποτέ να λειτουργεί σαν να ζει σε μια «κανονική» πραγματικότητα.
Ό,τι και αν λέτε, ό,τι και αν λέμε, όσο και αν προσπαθούμε, δεν μπορούμε να αφαιρέσουμε τη ρίζα της ψυχής μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από την αγωνία μας για ελευθερία, ασφάλεια και δημοκρατία.
Το Κυπριακό δεν είναι ζήτημα του παρελθόντος. Είναι η καθημερινότητα χιλιάδων ανθρώπων. Είναι οι πρόσφυγες που ακόμα περιμένουν την επιστροφή. Είναι οι αγνοούμενοι που παραμένουν ανοιχτή πληγή. Είναι οι εκκλησίες μας που σιωπούν στα κατεχόμενα. Είναι τα παιδιά μας, που μαθαίνουν Ιστορία χωρίς να την έχουν ζήσει, αλλά στα οποία οφείλουμε να τη μεταδώσουμε ακέραιη, χωρίς ωραιοποιήσεις, χωρίς φαντασιώσεις και χωρίς βολικά, για τον καθένα μας, αφηγήματα.
Η αδυναμία που μας διακατέχει, ως Κυπριακή Δημοκρατία αλλά και ως Ελληνισμός, να πετύχουμε το αυτονόητο, τη δικαίωση του λαού μας, μας οδήγησε σε λανθασμένες εκτιμήσεις και πολιτικές, συχνά χωρίς στρατηγικό στόχο και διάρκεια.
Πετύχαμε, βεβαίως, και σπουδαία πράγματα: Διατηρήσαμε την Κυπριακή Δημοκρατία, ενταχθήκαμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και προοδεύσαμε οικονομικά.
Όμως όλα αυτά μοιάζουν μισά, κενά, γιατί η ανασφάλεια της μη λύσης δεν επιτρέπει στην κοινωνία να ηρεμήσει, να δει καθαρά, να σχεδιάσει το μέλλον της.
Το δηλητήριο του φανατισμού, των κομματικών συμφερόντων και της αυτοδικαίωσης υπονομεύει διαχρονικά την εθνική ομοψυχία και την ενότητα.
Ο προϋπολογισμός της Πολιτείας οφείλει να ενισχύει ουσιαστικά:
– Τη στήριξη των προσφυγικών οικογενειών,
– την ενίσχυση του έργου της Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων,
– τις πρωτοβουλίες διεθνοποίησης του Κυπριακού και
– τη μνήμη και τη διατήρηση της ιστορικής μας ταυτότητας.
Γιατί λαός χωρίς μνήμη είναι λαός χωρίς μέλλον.
Αν υπάρχει ένας τομέας στον οποίο το κράτος δεν δικαιούται να κάνει οικονομία, αυτός είναι η Παιδεία.
Η Παιδεία δεν είναι κόστος. Είναι εθνική επένδυση. Είναι το θεμέλιο πάνω στο οποίο οικοδομείται κάθε σοβαρό κράτος.
Ο προϋπολογισμός του 2026 οφείλει να απαντά σε πραγματικές ανάγκες, όπως μεταξύ άλλων:
– τις σχολικές υποδομές που γερνούν,
– τμήματα με λιγότερους μαθητές,
– ουσιαστική στήριξη της ειδικής αγωγής,
– ψυχολογική υποστήριξη μαθητών και εκπαιδευτικών,
– εκσυγχρονισμό των αναλυτικών προγραμμάτων.
Επενδύοντας στην Παιδεία δεν χτίζουμε μόνο ανάπτυξη. Χτίζουμε συνείδηση, κρίση, αξίες.
Έβγαλε η γλώσσα μου μαλλιά να επαναλαμβάνω την ανάγκη δημιουργίας ενός Εθνικού Σχεδίου Παιδείας. Ενός σχεδίου με όραμα και προοπτική, για σύγχρονα σχολεία, νέες υποδομές, ανθρώπινους χώρους μάθησης. Ενός σχεδίου που να ξεπερνά κυβερνητικές θητείες και κομματικές σκοπιμότητες.
Δεν μπορούν οι νέοι και οι εκπαιδευτικοί να λειτουργούν σε κτίρια της δεκαετίας του ’70 και του ’80, χωρίς πράσινο, χωρίς αυλές, χωρίς αθλητικές υποδομές και χωρίς σύγχρονα εργαστήρια.
Δεν μπορεί να υπάρχει οικονομική ανάπτυξη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη. Ούτε βιώσιμη ανάπτυξη χωρίς κοινωνική συνοχή.
Οι αριθμοί των προϋπολογισμών δεν έχουν αξία, αν πίσω τους δεν υπάρχουν άνθρωποι.
Μιλάμε για:
– Μονογονεϊκές οικογένειες που παλεύουν καθημερινά,
– χαμηλοσυνταξιούχους που μετρούν το κάθε ευρώ,
– άτομα με αναπηρίες που διεκδικούν απλώς ισότιμη πρόσβαση στη ζωή,
– νέους ανθρώπους που εργάζονται χωρίς σταθερότητα και προοπτική.
Η Πολιτεία δεν κρίνεται από το πώς φροντίζει τους ισχυρούς, αλλά από το πώς προστατεύει τους πιο ευάλωτους.
Ο κρατικός προϋπολογισμός πρέπει να υπηρετεί αυτή την αρχή: κανένας πολίτης να μη νιώθει αόρατος.
Σήμερα μου επιτρέπετε έναν πιο προσωπικό τόνο.
Φεύγοντας από αυτό το βήμα, δεν παίρνω μαζί μου παρά ένα πράγμα: τη συνείδησή μου ήσυχη ότι προσπάθησα.
Όχι ότι τα κατάφερα σε όλα. Αλλά ότι δεν πρόδωσα ποτέ τις αρχές που με έφεραν εδώ.
Δεν είδα ποτέ τη Βουλή ως προνόμιο. Την είδα ως ευθύνη.
Δεν αντιμετώπισα ποτέ την πολιτική ως καριέρα. Τη θεώρησα αποστολή.
Ευχαριστώ τους πολίτες που με τίμησαν με την ψήφο τους.
Ευχαριστώ την Λεμεσό που με ανάγιωσε και τις γειτονιές της που μου έμαθαν να αγαπώ τον άνθρωπο.
Ευχαριστώ τους γονείς μου και τα αδέρφια μου που μου έμαθαν, πάνω απ’ όλα, να αγαπώ την Πατρίδα και τον Χριστό, δηλαδή να προσπαθώ κάθε μέρα, κάθε στιγμή να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος για τους δίπλα μου και για τη γη μας.
Και, τέλος, ευχαριστώ την οικογένειά μου, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου, που με στήριξαν ενεργά όλα αυτά τα χρόνια.
Οι προϋπολογισμοί αλλάζουν. Οι κυβερνήσεις εναλλάσσονται. Οι άνθρωποι αποχωρούν.
Αλλά η Κύπρος μένει.
Και η Κύπρος έχει ανάγκη από ενότητα, μνήμη, δικαιοσύνη και όραμα.
Αποχωρώ με την περηφάνια ότι υπηρέτησα –όσο μπόρεσα– την πατρίδα μου.
Δεν θα χαθώ. Θα συνεχίσω να παλεύω για την ελληνική παιδεία, την ελληνική γλώσσα και την ελληνική συνείδηση που δημιουργεί καλύτερους ανθρώπους, καλύτερη κοινωνία.
Μέχρι τις βουλευτικές εκλογές θα συνεχίσω να υπηρετώ, από το πόστο μου, όσα υπερασπίζομαι 25 χρόνια στη δημοσιογραφία και δέκα χρόνια στο κοινοβούλιο. Μετά τις βουλευτικές θα ξεκινήσει η μεγάλη προσπάθεια για τις προεδρικές εκλογές. Εκεί όπου καθορίζονται τα περισσότερα, τα σημαντικότερα, τα σπουδαιότερα.
Και εκεί, όσοι πιστεύουμε στην ελευθερία, στην αξιοπρέπεια και στην κοινωνική δικαιοσύνη, θα πρέπει να ξαναμετρηθούμε, διεκδικώντας αυτό που μας ορίζει η ιστορία μας. Απλοί στρατιώτες, όπως πάντα. Για να υπηρετήσουμε την πατρίδα και τις οικογένειές μας. Όχι να γίνουμε ξανά υπηρέτες θεατρικών παραστάσεων.