Ποιος φοβάται την ειρήνη τα Χριστούγεννα;

Του Πατριάρχη
Ποιος δεν θέλει την ειρήνη στην Ουκρανία και γιατί οι αυτοχρισθέντες προστάτες της Ορθοδοξίας αρνούνται, έστω για λίγες μέρες, μια παύση των εχθροπραξιών την περίοδο των Χριστουγέννων; Οι απαντήσεις είναι πιο ωμές και πιο σκληρές από τον χειμώνα της ανατολικής Ευρώπης.
Η ειρήνη, για τη Μόσχα, δεν είναι ευαγγελικό αίτημα ούτε ανθρώπινη ανάσα. Είναι εργαλείο, όταν βολεύει και όταν δεν βολεύει, βαφτίζεται «ανώριμη» ή «προσωρινή» και πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων, μαζί με την ίδια τη λέξη «έλεος».
Η Ουκρανία εισηγήθηκε χριστουγεννιάτικη εκεχειρία και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι μίλησε για την ανάγκη να σταματήσουν, τουλάχιστον στις γιορτές, οι επιθέσεις που καταστρέφουν κρίσιμες ενεργειακές υποδομές και αφήνουν πόλεις στο σκοτάδι και στο κρύο. Η απάντηση του Κρεμλίνου ήταν μια κλασική υπεκφυγή με κοστούμι δήθεν υψηλής στρατηγικής.
«Ναι, αλλά μόνο αν υπάρξει συνολική συμφωνία ειρήνης», με τον εκπρόσωπο του Πούτιν να ξεκαθαρίζει ότι δεν θέλουν, λέει, μια προσωρινή παύση που θα επιτρέψει στην Ουκρανία να ανασυνταχθεί. Δηλαδή, να το πούμε χωρίς λιβάνι και θυμίαμα, δεν τους ενδιαφέρει να σωθούν ζωές στις γιορτές, τους ενδιαφέρει να κλέψουν ακόμα λίγα μέτρα ξένης γης, ας είναι ποτισμένη και με αίμα χιλιάδων ανθρώπων.
Κι εδώ αποκαλύπτεται η υποκρισία της επίπλαστης «ευσέβειας». Η Ρωσία, που μιλά νυχθημερόν για «παραδοσιακές αξίες» και «πνευματικό πόλεμο», έχει δώσει στο παρελθόν δείγματα του πώς «τιμά» τα Χριστούγεννα. Τον Δεκέμβριο του 2024, ανήμερα της μεγάλης γιορτής με το νέο ουκρανικό ημερολόγιο, εξαπέλυσε πλήγματα στο ενεργειακό σύστημα της Ουκρανίας, με διεθνείς αντιδράσεις να μιλούν για απανθρωπιά. Και τώρα, αντί για μια καθαρή κίνηση αποκλιμάκωσης, κουνά το δάχτυλο για «μεγάλη συμφωνία», λες και η γέννηση του Χριστού είναι παράγραφος σε μνημόνιο.
Αλλά η πιο κυνική εικόνα δεν εκπέμπεται από το Κρεμλίνο, αλλά από το ράσο που λιβανίζει το Κρεμλίνο. Ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος έχει επανειλημμένα προσφέρει θεολογικό περίβλημα στην εξουσία του Πούτιν, φτάνοντας στο σημείο να τον εξυμνεί ως «πρώτο πραγματικά ορθόδοξο πρόεδρο» και να του αποδίδει μια σχεδόν μεταφυσική αποστολή. Την ίδια ώρα, ο «ορθόδοξος» αυτός πόλεμος διεξάγεται και με μουσουλμάνους Τσετσένους του Καντίροφ, με ιρανικής κατασκευής drones που σπέρνουν θάνατο στις ουκρανικές γειτονιές, και με τη Βόρεια Κορέα να στέλνει χιλιάδες στρατιώτες στο πλευρό της Ρωσίας για να σκοτώσουν ορθόδοξους Ουκρανούς. Αν αυτό είναι «η τύχη» να έχεις ορθόδοξους ηγέτες, τότε η λέξη τύχη χρειάζεται εξομολόγηση.
Και μέσα σε όλα αυτά είναι και οι ορθόδοξοι ναοί. Η UNESCO έχει επαληθεύσει εκατοντάδες πολιτιστικές ζημιές στην Ουκρανία, ανάμεσά τους και 152 θρησκευτικούς χώρους. Πόση ακόμη «προστασία της Ορθοδοξίας» αντέχουν οι εικόνες ερειπωμένων εκκλησιών, οι λειτουργίες με σειρήνες, οι κηδείες και τα μνημόσυνα που είναι για 4 χρόνια καθημερινότητα;
Όποιος απορρίπτει έστω μια χριστουγεννιάτικη παύση πυρός, δεν υπερασπίζεται την πίστη. Υπερασπίζεται το δικαίωμα να συνεχίζει το αίμα να κυλά, ακόμη κι όταν οι άνθρωποι ζητούν, έστω για μία νύχτα, να ακουστεί κάτι άλλο εκτός από εκρήξεις.
Το ερώτημα, «ποιος δεν θέλει την ειρήνη» απαντάται μόνο του. Δεν είναι η Ουκρανία. Είναι εκείνοι που φοβούνται τη σιωπή των όπλων, γιατί μέσα στη σιωπή ακούγεται πιο καθαρά η ενοχή τους.