Φωτεινή Τσιρίδου: Ο προϋπολογισμός είναι η απάντηση στην πολιτική του θορύβου

«Ο προϋπολογισμός είναι η απάντηση στην πολιτική του θορύβου» ανέφερε η Βουλευτής του ΔΗΣΥ, Φωτεινή Τσιρίδου στη συζήτηση του κρατικού προϋπολογισμού στη Βουλή
Πολλαπλά μηνύματα έστειλε με την ομιλία της στο βήμα της Βουλής η βουλεύτρια του ΔΗΣΥ, Φωτεινή Τσιρίδου κατά τη συζήτηση του προϋπολογισμού.
Μεταξύ άλλων ανέφερε πως «ο προϋπολογισμός είναι η απάντηση στην πολιτική του θορύβου. Είναι η στιγμή που οι λέξεις κρίνονται από τις πράξεις. Που οι εξαγγελίες αντικαθίστανται από εφαρμογή, πόρους και χρονοδιαγράμματα. Σε ένα περιβάλλον έντασης και απαξίωσης, η σοβαρότητα είναι η μόνη πολιτική επιλογή. Και είναι ευθύνη όλων μας να την υπερασπιστούμε».
Αυτούσια η ομιλία:
Πριν προχωρήσω στην τοποθέτησή μου για τους Προϋπολογισμούς του 2026, θεωρώ αναγκαίο να κάνω μια σύντομη αναφορά στο πλαίσιο μέσα στο οποίο ασκείται σήμερα η πολιτική. Ζούμε σε μια περίοδο έντονης τοξικότητας στον δημόσιο λόγο.
Η πολιτική συζήτηση συχνά δεν διεξάγεται με επιχειρήματα, αλλά με υπερβολές και εύκολες ετικέτες.
Ο λαϊκισμός δεν εκφράζεται πια μόνο ως αντίθεση στο “σύστημα”, αλλά ως συνεχής υπονόμευση της ίδιας της έννοιας της θεσμικής ευθύνης.
Πρόκειται πλέον για ζήτημα δημοκρατικής ποιότητας. Όταν η δημόσια συζήτηση διολισθαίνει στην τοξικότητα, χάνονται δύο πράγματα:
η εμπιστοσύνη των πολιτών στους θεσμούς και
η δυνατότητα να συζητήσουμε σοβαρά για λύσεις.
Και εδώ έρχεται ο ρόλος του προϋπολογισμού. Ο προϋπολογισμός είναι η απάντηση στην πολιτική του θορύβου. Είναι η στιγμή που οι λέξεις κρίνονται από τις πράξεις. Που οι εξαγγελίες αντικαθίστανται από εφαρμογή, πόρους και χρονοδιαγράμματα. Σε ένα περιβάλλον έντασης και απαξίωσης, η σοβαρότητα είναι η μόνη πολιτική επιλογή. Και είναι ευθύνη όλων μας να την υπερασπιστούμε.
Ο κρατικός προϋπολογισμός αποτελεί την πιο καθαρή πολιτική πράξη μιας κυβέρνησης. Αποτυπώνει τι θεωρεί επείγον, τι θεωρεί δευτερεύον και κυρίως πώς αντιλαμβάνεται την καθημερινότητα των πολιτών.
Και σήμερα, η καθημερινότητα αυτή πιέζεται ασφυκτικά.
Από τον χρόνο που χάνεται στους δρόμους, από το κόστος της στέγασης, από την ανασφάλεια στις γειτονιές, από την αίσθηση ότι το κράτος καθυστερεί να ανταποκριθεί.
Θα εστιάσω, λοιπόν, σε πυλώνες που καθορίζουν άμεσα την ποιότητα ζωής – ιδιαίτερα στην επαρχία Λεμεσού – και οι οποίοι οφείλουν να αποτυπωθούν ουσιαστικά στον φετινό προϋπολογισμό: την κινητικότητα, τη στέγαση, τη δημόσια τάξη, την κοινωνική πολιτική και με μια σαφή αναφορά στην υγεία την πρόληψη και την ασφάλεια των παιδιών μας,.
Κυκλοφοριακό – χρόνος, ασφάλεια, δικαίωμα στην πόλη
Το κυκλοφοριακό δεν είναι απλώς ταλαιπωρία, αλλά ένα δομικό πρόβλημα που επηρεάζει:
• την παραγωγικότητα,
• την οδική ασφάλεια,
• την ψυχική υγεία,
• την πρόσβαση στον δημόσιο χώρο.
Στη Λεμεσό – αλλά όχι μόνο – η καθημερινή μετακίνηση έχει μετατραπεί σε πηγή άγχους και απώλειας χρόνου. Και όταν χάνεται χρόνος μαζικά, χάνεται οικονομία, ποιότητα ζωής και κοινωνική συνοχή.
Γι’ αυτό κατέθεσα πρόταση νόμου για ένα σύγχρονο, ολοκληρωμένο πλαίσιο διαχείρισης της κυκλοφορίας και βιώσιμης κινητικότητας. Όχι αποσπασματικά μέτρα. Όχι πρόχειρες ρυθμίσεις. Αλλά θεσμούς.
Η πρόταση προβλέπει, μεταξύ άλλων:
• Κέντρα Διαχείρισης Κυκλοφορίας σε κάθε επαρχία, με συνεχή λειτουργία και συντονισμό,
• σχολικές ζώνες ασφάλειας και ζώνες ροής,
• κλιμακωτό ωράριο και τηλεργασία ως εργαλεία αποσυμφόρησης,
• δημόσια έργα εκτός ωρών αιχμής,
• και ανοικτή ψηφιακή πλατφόρμα, ώστε ο πολίτης να γνωρίζει τι γίνεται, πού και γιατί.
Αυτό που ζητώ σήμερα είναι απλό και απολύτως συνδεδεμένο με τον προϋπολογισμό:
να δοθούν οι πόροι για να εφαρμοστεί η πολιτική στην πράξη.
Χωρίς στελέχωση, χωρίς τεχνολογία, χωρίς λογοδοσία, καμία πρόταση – όσο καλή κι αν είναι – δεν θα αλλάξει την πραγματικότητα.
Η Λεμεσός να λαμβάνει όσα της αναλογούν – κονδύλια αντίστοιχα της συνεισφοράς
Σε ότι αφορά τη Λεμεσό, θέλω να τονίσω ξανά πως είναι μια επαρχία που συμβάλλει.
Είναι μια επαρχία που συμβάλλει καθοριστικά στην οικονομία της χώρας, στην ανάπτυξη, στη ναυτιλία, στις υπηρεσίες, στον τουρισμό και στην τεχνολογία όπως επίσης και στη γαλάζια οικονομία.
Κι όμως, διαχρονικά, η αναλογία μεταξύ της συμβολής της στο ΑΕΠ και των δημόσιων επενδύσεων που επιστρέφουν σε αυτήν παραμένει βαθιά άνιση.
Δεν μπορεί μια επαρχία που παράγει δυσανάλογα μεγάλο μέρος του πλούτου να συνεχίζει να λαμβάνει ελάχιστο μερίδιο σε δημόσια έργα και υποδομές.
Ο προϋπολογισμός οφείλει να διορθώνει ανισότητες, όχι να τις παγιώνει. Ανέδειξα το θέμα αυτό, και ευχαριστώ και τους συναδέλφους μου οι οποίοι ανεξαρτήτως κομμάτων στήριξαν αυτή την θέση, διότι αυτό είναι το ορθό και το δίκαιο. Αναλογικά αναπτυξιακά κονδύλια ανά Επαρχία βάσει της συνεισφοράς της κάθε Επαρχίας στο ΑΕΠ του Κράτους.
Σε ότι αφορά για παράδειγμα το κυκλοφοριακό, η Λεμεσός απαιτεί κονδύλια. Η πόλη ασφυκτιά. Ο πληθυσμός πάνω από τον υπεραστικό δεκαπλασιάστηκε τα τελευταία χρόνια ενώ οι υποδομές παραμένουν ίδιες. Ο υπεραστικός δρόμος μετατράπηκε σε μια λεωφόρο της πόλης χωρίς ανάλογες εξόδους και προσβάσεις. Ο βόρειος παρακαμπτήριος έμεινε στα χαρτιά.
Έργα μπλοκαρισμένα, έργα που καθυστερούν/η πρόταση μου πλέον έγινε νομοθεσία
Όταν μιλάμε για κυκλοφοριακό, υποδομές και ποιότητα ζωής, δεν μπορούμε να αγνοούμε ένα δομικό πρόβλημα που κοστίζει χρόνο και δημόσιο χρήμα: το μπλοκάρισμα κρίσιμων έργων μέσω καταχρηστικών προσφυγών στις δημόσιες συμβάσεις.
Έργα που πληρώνονται από τους φορολογούμενους – δρόμοι, σχολεία, υποδομές – καθυστερούν για μήνες ή και χρόνια, όχι επειδή υπάρχει πραγματικό νομικό ζήτημα, αλλά επειδή το θεσμικό πλαίσιο, μέχρι πριν λίγες βδομάδες, επέτρεπε την κατάχρηση. Η πρόταση νόμου που έιχα καταθέσει και υπερψηφίστηκε από τη Βουλή υπογράφτηκε πλέον σε νόμο από τον ΠτΔ.
Η νομοθεσία εισάγει Ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να αποτρέπεται η προσχηματική παρεμπόδιση έργων δημοσίου συμφέροντος.
Η νομοθεσία που προωθήσαμε προστατεύει το δημόσιο συμφέρον.
Και εδώ ο προϋπολογισμός έχει ρόλο: όταν τα έργα καθυστερούν, αυξάνεται το κόστος, χάνεται η αξία των επενδύσεων και επιβαρύνεται τελικά ο πολίτης.
Θέλουμε κράτος που να υλοποιεί, όχι κράτος που να σέρνεται πίσω από διαδικαστικά κενά.
Οι παρεμβάσεις αυτές προκύπτουν από τη δουλειά που γίνεται στις κοινοβουλευτικές επιτροπές και από ζητήματα που συζητούμε καθημερινά με πολίτες και φορείς.
Σύστημα Φωτοεπισήμανσης
Τέλος, ως προς τα ζητήματα της Επιτροπής Μεταφορών, στην οποία είμαι μέλος και συνάμα Συντονίστρια του Δημοκρατικού Συναγερμού, θα ήθελα να αναφερθώ και στο σύστημα φωτοεπισήμανσης, για το οποίο συζητάμε εδώ και καιρό και λέχθηκαν πολλά.
Υπάρχουν αδυναμίες και πρέπει να διορθωθούν. Οι πολίτες αισθάνθηκαν το σύστημα ως φοροεισπρακτικό. Στα πλαίσια του Κοινοβουλευτικού Έργου ωστόσο προσπαθήσαμε όσο το δυνατόν να φέρουμε μια ισορροπία. Ισορροπία, η οποία λαμβάνει υπόψη τον πολίτη. Είναι γι’ αυτό που καταθέσαμε προτάσεις Νόμου, οι οποίες υιοθετήθηκαν από την Ολομέλεια, και πλέον επιμηκύναμε τον χρόνο αποπληρωμής εξώδικων προστίμων, οι βαθμοί ποινής να ισχύουν για λιγότερο χρόνο και εξισορροπήσαμε το ύψους των προστίμων.
Στέγαση – από την κρίση στην πολιτική
Το επόμενο μεγάλο ζήτημα είναι η στέγαση.
Ιδιαίτερα στη Λεμεσό, το κόστος ενοικίου και αγοράς έχει ξεφύγει από τις αντοχές της μεσαίας τάξης και των νέων οικογενειών.
Η στέγαση δεν είναι επενδυτικό προϊόν μόνο. Είναι κοινωνικό αγαθό. Και όταν δεν υπάρχει πολιτική, η αγορά λειτουργεί εις βάρος των πολλών.
Χρειαζόμαστε συνολική στεγαστική πολιτική, με τρεις καθαρούς άξονες:
Πρώτον, ενίσχυση της προσφοράς προσιτής κατοικίας, με στοχευμένα κίνητρα και ταχύτερες διαδικασίες αδειοδότησης.
Δεύτερον, εκσυγχρονισμό του πλαισίου μισθώσεων, ώστε να υπάρχει δικαιοσύνη, προβλεψιμότητα και ισορροπία ανάμεσα σε ενοικιαστές και ιδιοκτήτες – όχι αβεβαιότητα και γκρίζες ζώνες.
Τρίτον, αξιοποίηση κρατικής γης και πολεοδομικών εργαλείων με κοινωνικά κριτήρια.
Ο προϋπολογισμός οφείλει να απαντά στο ερώτημα:
Πόσοι νέοι άνθρωποι θα μπορέσουν να ζήσουν αξιοπρεπώς στον τόπο τους; Αν δεν απαντά, τότε απλώς μεταθέτουμε το πρόβλημα στο μέλλον.
Τρίτη ηλικία – Silver Economy
Θέλω να κάνω ειδική αναφορά σε μια κοινωνική ομάδα που βιώνει με ιδιαίτερη ένταση όλες αυτές τις πιέσεις: την τρίτη ηλικία.
Ακόμα περιμένουμε την κυβέρνηση να φέρει στη βουλή τα σχετικά νομοσχέδια για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, η Κύπρος βρίσκεται πρώτη στην Ευρωπαϊκή Ένωση στο ποσοστό συνταξιούχων που συνεχίζουν να εργάζονται όχι από επιλογή, αλλά από οικονομική ανάγκη.
Αυτό από μόνο του είναι ένα ισχυρό κοινωνικό μήνυμα.
Οι άνθρωποι αυτοί εργάστηκαν μια ολόκληρη ζωή με την προσδοκία μιας αξιοπρεπούς σύνταξης. Αντί γι’ αυτό, σήμερα αναγκάζονται να συνεχίσουν να εργάζονται για να καλύψουν βασικές ανάγκες: ρεύμα, ενοίκιο, φάρμακα.
Στην πράξη, αυτό συνιστά ρήξη ενός άτυπου κοινωνικού συμβολαίου: των εισφορών του χθες με την ασφάλεια του αύριο.
Πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, στην δυναμική της ‘silver economy’ – της οικονομίας της τρίτης ηλικίας.
Και εδώ ο προϋπολογισμός έχει ρόλο.
Χρειάζεται:
• στοχευμένη ενίσχυση χαμηλοσυνταξιούχων,
• πραγματική πρόσβαση σε ποιοτικές υπηρεσίες υγείας και κοινωνικής φροντίδας,
• και πολιτικές που να επιτρέπουν στους ηλικιωμένους να ζουν με αξιοπρέπεια, δημιουργικότητα, όχι με αγωνία.
Η τρίτη ηλικία δεν ζητά προνόμια. Ζητά σεβασμό.
Και ο σεβασμός αποτυπώνεται στον τρόπο που ιεραρχούμε τις δαπάνες μας.
Άτομα με αναπηρία – Καθρέφτης της κοινωνικής μας ευαισθησίας
Θέλω να αναφερθώ και σε ένα ζήτημα που αποτελεί καθρέφτη της κοινωνικής μας ευαισθησίας: τα άτομα με αναπηρία. Και επιτρέψετε μου να πω, ξανά -όπως και με το Συνταξιοδοτικό- ότι ακόμη περιμένουμε την κατάθεση των σχετικών Νομοσχεδίων.
Παρά τις διακηρύξεις και τη δημιουργία Υφυπουργείου Κοινωνικής Πρόνοιας, οι καθυστερήσεις παραμένουν απαράδεκτες.
Αιτήματα που αφορούν επιδόματα, υπηρεσίες και αξιολογήσεις αναγκών λιμνάζουν για μήνες – σε κάποιες περιπτώσεις για χρόνια.
Και αυτό δεν είναι απλώς διοικητικό πρόβλημα.
Είναι ζήτημα δικαιωμάτων και αξιοπρέπειας.
Χρειαζόμαστε:
• επιτάχυνση των διαδικασιών,
• εξατομίκευση αναγκών,
• συνδυασμό παροχών και υπηρεσιών,
• και πλήρη εφαρμογή της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρίες.
Είναι αδιανόητο, εν έτει 2025, μόνιμες αναπηρίες να επαναξιολογούνται ξανά και ξανά, ταλαιπωρώντας ανθρώπους και οικογένειες χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος.
Και εδώ ο προϋπολογισμός κρίνεται αυστηρά:
χωρίς προσωπικό, χωρίς ψηφιοποίηση, χωρίς επαρκείς πόρους, η κοινωνική πολιτική μένει σύνθημα.
Η κοινωνία μας δεν κρίνεται από το πώς μιλά για τους πιο ευάλωτους, αλλά από το πώς λειτουργεί το κράτος όταν αυτοί χρειάζονται στήριξη.
Δημόσια τάξη, οργανωμένο έγκλημα και ασφάλεια στις γειτονιές
Το επόμενο σοβαρό ζήτημα αφορά την ασφάλεια.
Η ανησυχία των πολιτών – ιδιαίτερα των γονιών – είναι υπαρκτή. Θέλουν ασφάλεια στις γειτονιές, στα σχολεία, στους δημόσιους χώρους. Θέλουν παρουσία κράτους.
Θέλω να μιλήσω και με την ιδιότητα του γονιού ανήλικων παιδιών.
Η εικόνα καμένων αυτοκινήτων, η αυξημένη παραβατικότητα και η αίσθηση απουσίας αστυνόμευσης είναι πλέον καθημερινή αγωνία.
Και μπορώ να ταυτιστώ με χιλιάδες γονείς που ανησυχούν για το πού μεγαλώνουν τα παιδιά τους.
Η δημόσια τάξη δεν είναι αυταρχισμός είναι προϋπόθεση ελευθερίας.
Και αυτό απαιτεί ορατή παρουσία κράτους, ιδιαίτερα στις γειτονιές.
Το οργανωμένο έγκλημα δεν αντιμετωπίζεται με δηλώσεις. Αντιμετωπίζεται με:
• επαρκή αστυνόμευση,
• εκπαίδευση,
• σύγχρονα εργαλεία,
• και σοβαρή εποπτεία.
Στην επαρχία Λεμεσού, αλλά και στην ύπαιθρο, η υποστελέχωση της Αστυνομίας είναι πρόβλημα που δεν μπορεί να αγνοείται άλλο. Και αυτό είναι καθαρά προϋπολογιστικό ζήτημα.
Φυλακές
Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και το σωφρονιστικό σύστημα.
Οι διεθνείς εκθέσεις δεν αφήνουν περιθώρια εφησυχασμού. Οι συνθήκες κράτησης – ιδιαίτερα για ανήλικους – και η έλλειψη ελέγχου αποτελούν θεσμικό καμπανάκι.
Εδώ δεν χωρούν ούτε δικαιολογίες ούτε άλλες καθυστερήσεις.
Απαιτείται:
• προσωπικό,
• υποδομές,
• και συγκεκριμένο σχέδιο με χρονοδιαγράμματα.
Τα τελευταία χρόνια δεν μιλάμε απλώς για κακές συνθήκες κράτησης, αλλά για επανειλημμένα περιστατικά αυτοκτονιών, απόπειρες αυτοκτονίας, σοβαρούς αυτοτραυματισμούς και θανάτους, που αποκαλύπτουν μια βαθιά θεσμική δυσλειτουργία.
Όταν άνθρωποι αφαιρούν τη ζωή τους ή φτάνουν στο σημείο να το επιχειρούν μέσα σε έναν χώρο που τελεί υπό τον απόλυτο έλεγχο του κράτους, τότε δεν πρόκειται για «μεμονωμένα περιστατικά».
Πρόκειται για αποτυχία πρόληψης, επιτήρησης και φροντίδας.
Οι ίδιες οι εκθέσεις διεθνών οργανισμών καταγράφουν:
• ανεπαρκή ψυχιατρική και ψυχολογική παρακολούθηση,
• ελλείψεις σε προσωπικό πρώτης γραμμής,
• αδυναμία έγκαιρης αναγνώρισης κινδύνου αυτοκτονίας,
• και ένα περιβάλλον όπου η βία, τα ναρκωτικά και οι άτυπες ιεραρχίες ευδοκιμούν.
Ιδιαίτερα ανησυχητική είναι η εικόνα για ευάλωτες ομάδες: νέους, άτομα με ψυχικά νοσήματα και ανήλικους.
Οι Φυλακές δεν μπορούν να λειτουργούν ως χώρος «αποθήκευσης» ανθρώπων χωρίς υποστήριξη, χωρίς δομές και χωρίς σχέδιο.
Η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να είναι διαχειριστικό ζήτημα αλλά ευθύνη.
Ο προϋπολογισμός, λοιπόν, δεν μπορεί να αγνοεί αυτή την πραγματικότητα.
Απαιτούνται:
• άμεση ενίσχυση ψυχικής υγείας εντός των Φυλακών,
• εξειδικευμένο προσωπικό και συνεχής εκπαίδευση,
• λειτουργικά πρωτόκολλα πρόληψης αυτοκτονιών,
• και ουσιαστική εποπτεία, όχι απλώς διοικητική διαχείριση.
Κάθε νέα απώλεια ζωής μέσα στις Φυλακές δεν βαραίνει τους αριθμούς.
Βαραίνει το κράτος δικαίου και τη συνείδησή μας.
Πρέπει όμως να είμαστε ειλικρινείς. Το οργανωμένο έγκλημα έχει αλλάξει μορφή και, σε ορισμένες περιπτώσεις, οργανώνεται και κατευθύνεται μέσα από τις φυλακές αξιοποιώντας κενά. Τα κινητά τηλέφωνα δεν απενεργοποιήθηκαν αποτελεσματικά και ο υπερπληθυσμός ακυρώνει κάθε σοβαρή προσπάθεια διαχωρισμού και επιτήρησης.
Σήμερα, ο μοναδικός ουσιαστικός διαχωρισμός είναι μεταξύ ανδρών και γυναικών, με αποτέλεσμα επικίνδυνες συμπεριφορές και εγκληματικά δίκτυα να αναπαράγονται.
Χωρίς πραγματικό έλεγχο, οι Φυλακές κινδυνεύουν να λειτουργούν ως κόμβος εγκληματικής οργάνωσης αντί ως σωφρονιστικός χώρος.
Πρέπει επίσης να τεθεί ένα ερώτημα που αφορά τη χρηστή διαχείριση δημόσιου χρήματος.
Το υφιστάμενο κτηριακό συγκρότημα είναι ακατάλληλο και κάθε αποσπασματική ανακαίνιση κινδυνεύει να μετατραπεί σε μαύρη τρύπα δαπανών χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Οι Φυλακές χρειάζονται συνολική επαναξιολόγηση, ακόμη και σε επίπεδο χωροθέτησης.
Ο προϋπολογισμός οφείλει να στηρίζει λύσεις με προοπτική, όχι διαρκείς διορθώσεις σε ένα σύστημα που δεν αντέχει άλλο.
Κλείνοντας με τα θέματα δημόσιας τάξης, στο ίδιο πλαίσιο, δεν μπορούμε να παρακάμπτουμε τη λειτουργία της Δικαιοσύνης.
Οι καθυστερήσεις στην εκδίκαση σοβαρών υποθέσεων, οι αναβολές και η έλλειψη επαρκών υποδομών υπονομεύουν στην πράξη την αποτελεσματική αντιμετώπιση του εγκλήματος. Και όχι μόνο. Αυτή η καθυστέρηση, η οποία αγγίζει όλο το φάσμα των υποθέσεων, υπονομεύει συνάμα το αίσθημα των πολιτών για δίκαιη και γρήγορη απονομή δικαιοσύνης.
Η μεταρρύθμιση των δικαστηρίων δεν αποτελεί νομική πολυτέλεια, αλλά όρο ασφάλειας και κράτους δικαίου.
Χωρίς ταχύτητα, εξειδίκευση και ψηφιοποίηση, η Δικαιοσύνη δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις σύγχρονες ανάγκες της κοινωνίας.
Ασφάλεια των παιδιών στο διαδίκτυο
Δεν μπορώ να μην αναφερθώ και σε ένα ζήτημα που αφορά άμεσα τη νέα γενιά και τις οικογένειες: την ασφάλεια των παιδιών στο διαδίκτυο.
Χωρίς ενημέρωση, χωρίς μηχανισμούς στήριξης, χωρίς δομές, αφήνουμε τα παιδιά μόνα τους σε έναν ψηφιακό χώρο που δεν είναι ουδέτερος ούτε ασφαλής.
Και εδώ ο προϋπολογισμός έχει ρόλο:
στην εκπαίδευση, στην πρόληψη, στη στήριξη σχολείων και οικογενειών — όχι απλώς σε εκ των υστέρων διαχείριση προβλημάτων.
Ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών
Ως μέλος της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και ως γυναίκα δεν μπορώ να μην κάνω αναφορά στο θέμα ισότητας μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων, η χώρα μας βρίσκεται πολύ χαμηλά στο τέλος. Στην Κύπρο εξακολουθούν να υπάρχουν στερεότυπα που επηρεάζουν τις επαγγελματικές επιλογές και τη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας, παρά το υψηλό μορφωτικό τους επίπεδο.
Το μεγαλύτερο έμφυλο χάσμα εντοπίζεται στον λεγόμενο «προσωπικό χρόνο»: στη φροντίδα παιδιών και ηλικιωμένων, στην αόρατη εργασία που εξακολουθεί να βαραίνει δυσανάλογα τις γυναίκες.
Η ισότητα είναι θέμα πολιτικών επιλογών και αυτές αποτυπώνονται στον προϋπολογισμό.
Υγεία – πρόληψη με θεσμούς, όχι με τύχη
Άφησα ως τελευταίο θέμα, ένα πολύ ευαίσθητο ζήτημα για όλους μας, Κυρίες και Κύριοι.
Πρόκειται για τα μωρά μας. Για τα εγγόνια μας. Για κάθε μητέρα και έγκυο. Για το μέλλον μας και για το αύριο μας.
Και μαζί αγαπητοί συνάδελφοι κάναμε το καθήκον μας:
Υπερψηφίσαμε μια Πρόταση, την οποία είχα θέσει ως ένα από τους βασικούς στόχους μου ως Αντιπρόσωπος των Πολιτών, που αφορά τη θεσμοθέτηση των προγεννητικών και νεογνικών ανιχνευτικών προγραμμάτων.
Με τον νόμο που ψηφίσαμε ομόφωνα, η πρόληψη απέκτησε θεσμική υπόσταση. Κάθε παιδί, κάθε έγκυος, έχει πλέον κατοχυρωμένο δικαίωμα στην πρόληψη, ανεξαρτήτως εισοδήματος.
Τώρα, όμως, η ευθύνη περνά στην εκτελεστική εξουσία να την εφαρμόσει.
Ο προϋπολογισμός πρέπει να διασφαλίζει:
• σταθερή χρηματοδότηση,
• επαρκές επιστημονικό προσωπικό,
• μηχανισμούς εποπτείας.
Διαφορετικά, ο νόμος θα μείνει γράμμα κενό περιεχομένου. Και αυτό δεν το δικαιούται καμία κοινωνία.
Επίλογος
Κυρία Πρόεδρε, ο προϋπολογισμός που συζητούμε σήμερα θα κριθεί σε ένα ερώτημα:
ΒΕΛΤΙΩΝΕΙ Η ΟΧΙ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ;
o Λιγότερος χρόνος στους δρόμους;
o Περισσότερη ασφάλεια στις γειτονιές;
o Περισσότερη ασφάλεια στον τόπο μας;
o Πραγματικές επιλογές στέγασης για νέους ανθρώπους;
o Καλύπτει την Τρίτη Ηλικία;
o Προστατεύει τα άτομα με αναπηρία;
o Εφαρμόζει τους νόμους που ψηφίζουμε;
Ο πολίτης δεν ζητά θαύματα απαιτεί εφαρμογή όχι απλώς εξαγγελίες.
Ζητά τα αυτονόητα που θα κάνουν την ζωή του και των παιδιών του καλύτερη.
Αυτά που ως Κράτος οφείλουμε να του παρέχουμε.