Όσα εμείς δεν εκτιμούμε – Είναι όντως η Κύπρος η χειρότερη χώρα στον κόσμο;

Με την ευκαιρία της επίσκεψής της στην Κύπρο, η πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Ρομπέρτα Μέτσολα, πέραν των αξιοσημείωτων δηλώσεων στις οποίες προέβη, με άρθρο της σε κυπριακές εφημερίδες, έκαμε λεπτομερή αναφορά σε επιτυχίες της Κ. Δ., τις οποίες η ίδια αξιολογεί πολύ σημαντικές. Αφού προέταξε την αναγνωρισμένη και από τους Οίκους Αξιολόγησης και τους ανάλογους ευρωπαϊκούς θεσμούς ευρωστία της κυπριακής οικονομίας, με υψηλό ρυθμό ανάπτυξης και χαμηλή έως μηδενική ανεργία, έκαμε ειδική αναφορά στη μεταναστευτική πολιτική, την οποία οι Ευρωπαίοι εταίροι μας χαρακτηρίζουν επίσης επιτυχή και θεωρούν παράδειγμα προς μίμηση. Περαιτέρω, η κ. Μέτσολα αναγνώρισε τη σημασία της Κύπρου ως παράγοντα σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο και πύλη σύνδεσης της Ε.Ε. με τις χώρες της Μέσης Ανατολής. Δεν παρέλειψε να υπομνήσει και την ανθρωπιστική συνεισφορά της Κ.Δ. στην περίοδο της παρατεταμένης πολεμικής κρίσης στη Γάζα και της σκληρής δοκιμασίας των Παλαιστινίων κατοίκων της.
Η Ρομπέρτα Μέτσολα δεν είναι η μόνη ξένη πολιτικός που προβαίνει σε ευμενή σχόλια για τις επιδόσεις και την εν γένει θετική εικόνα που έχει η Κύπρος, ιδωμένη μέσα από τον φακό ενός εκ των έξω έμπειρου παρατηρητή. Παρόμοια είναι η προσέγγιση ελλαδικών και ξένων μέσων ενημέρωσης. Όσοι δε έχουμε επικοινωνία και επαφή με ξένους οργανισμούς, πρεσβείες, εταιρείες, πανεπιστήμια και προσωπικότητες με άποψη, γινόμαστε δέκτες ανάλογης εκτίμησης και παρόμοιων σχολίων, που επεκτείνονται για να καλύψουν μερικά ακόμη θετικά στοιχεία που τους εντυπωσιάζουν: Το υψηλό επίπεδο κατάρτισης του ανθρώπινου δυναμικού, τη ζεστασιά στις ανθρώπινες σχέσεις και την ποιότητα ζωής στο νησί μας. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι η Κ.Δ. αδυνατεί να ελέγχει το άλλο μισό της επικράτειάς της, που βρίσκεται υπό την κατοχή και τον απόλυτο έλεγχο της υπέρτερης στρατιωτικά και πληθυσμιακά Τουρκίας.
Η δική μας μίζερη ματιά
Εντελώς αντίθετη εικόνα σχηματίζεται και προβάλλει, με βάση το πώς οι ίδιοι οι πολίτες αξιολογούν και χαρακτηρίζουν, όσα η Κ.Δ. τούς προσφέρει. Αρκούν λίγες μόνο μέρες να βιώσει κάποιος την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να οσφρανθεί και να καταγράψει γκρίνια, μεμψιμοιρία, απογοήτευση, καθολική απαξίωση θεσμών, απουσία αυτοπεποίθησης, πίστης στο μέλλον. Η αίσθηση που πλανάται είναι ότι η Κύπρος είναι η χειρότερη χώρα στον πλανήτη γη, η τελευταία των τελευταίων, μια χώρα κλεφτών, μιζαδόρων, λωποδυτών, εγκληματιών και ανάξιων ανθρώπων. Η πλειονότητα, ως άτομα και ως οργανωμένοι φορείς, θεωρούν πως αδικούνται, γι’ αυτό και ζητούν περισσότερα. Ελάχιστοι θα πουν ένα απλό «ευχαριστώ», μαζί με το παραδοσιακό «δόξα, σοι, ο Θεός» που είχαν ολημερίς στα χείλη οι γονείς και οι παππούδες μας. Που έζησαν στα δύσκολα, έμαθαν με τα λίγα και άντεξαν για τη συνέχεια.
Είναι η ισχυρή άποψη του γράφοντος ότι, όσο κι αν διαχρονικές κυβερνήσεις, πολιτικοί κατώτεροι των περιστάσεων, αποτυχημένα κόμματα και οργανωμένοι φορείς, εμείς οι ίδιοι οι πολίτες, με την ιδιοτελή αντίληψη και την εγωιστική συμπεριφορά μας εκθρέψαμε και εμπεδώσαμε μιαν απογοητευτική εικόνα για την πατρίδα μας, δεν δικαιολογείται για κανένα λόγο η επικρατούσα αντίληψη της καθολικής απαξίωσης, σε βαθμό που να μηδενίζουμε τα πάντα, να μην αναγνωρίζουμε και να μην εκτιμούμε όσα έχουμε, όσα πετυχαίνουμε και όσα η μικρή μας πατρίδα μάς προσφέρει. Ας κοιτάξουμε όσα συντελούνται και ισχύουν δίπλα μας, στη γεωγραφική γειτονιά μας, σε πλείστες όσες χώρες του πλανήτη. Σε πολυπληθείς, ισχυρές, κυρίαρχες χώρες, χωρίς μάλιστα τα υπαρξιακά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο τόπος μας, όπου ηγέτες με φασίζουσα αντίληψη και δικτατορική νοοτροπία επιβάλλουν καθεστώτα καταπίεσης και σκοταδισμού, οδηγούν τους αντιπάλους τους στη φυλακή ή σε περίεργους θανάτους. Σύγχρονο φρούτο πολιτικής συμπεριφοράς είναι και ο βολονταρισμός, η βουλησιαρχία, η θεωρία, δηλαδή, που επιβάλλει τη θέληση και το συναίσθημα επί της λογικής, που εκφράζει την πίστη του ατόμου (όρα Τραμπ, Πούτιν, Ερντογάν) ότι μπορεί να αλλάξει τα πάντα επειδή αυτό θέλει και απαιτεί.
Quo vadis societas? Πού πας, κοινωνία;
Ας δούμε, λοιπόν, με ανοικτή ματιά, ας συγκρίνουμε κι ας αποφασίσουμε: Είναι όντως η Κύπρος η χειρότερη χώρα στον κόσμο; Ισχύει η πομπώδης όσο και αυθαίρετη δήλωση πολιτικών «πως μόνο στην Κύπρο συμβαίνουν αυτά, πουθενά αλλού», λες και δεν έχουν μάτια να δουν, ούτε αφτιά να ακούσουν; Ναι, νοιώθουμε απογοήτευση, θυμό και οργή για όσα απαράδεκτα συμβαίνουν στην πατρίδα μας. Ναι, θα συνεχίσουμε να αντιδρούμε και να απαιτούμε αυτά που δικαιούμαστε ως πολίτες. Ναι, πρέπει να καταλογίζεται η ευθύνη και να τιμωρούνται οι ένοχοι. Αλλά, βρε αδερφέ, αυτή η τάση να μηδενίζουμε τα πάντα, να υποβαθμίζουμε όσα επιτυγχάνουμε και θαυμάζουν οι ξένοι, μπας και κερδίσει πόντους ο αντίπαλος, να απαξιώνουμε όλους τους άλλους, για να αναδειχθούμε εμείς ως Μεσσίες και σωτήρες, να χαλάσουμε τα πάντα, για να τα ξαναχτίσουμε όλα τέλεια (sic) από την αρχή, πού μας βγάζει; Πού οδηγούμε την κοινωνία;
Η Ιστορία διδάσκει: Όσα συμβαίνουν σήμερα στον πλανήτη, θυμίζουν την περίοδο του Μεσοπολέμου στην Ευρώπη, όσα δηλαδή έζησε η ανθρωπότητα μεταξύ των δύο μεγάλων πολέμων. Όπως τότε, έτσι και σήμερα, σε τοξική περιρρέουσα ευδοκιμούν τα άκρα και ο λαϊκισμός. Που αναπόφευκτα οδηγούν και στην καταστροφή. Αυτό θέλουμε;
*Δημοσιογράφος